Το 3-5-2 της Γιουβέντους: Αναδρομή, τακτική ανάλυση, προοπτική.

                Ο βασικός σχηματισμός της Γιουβέντους, ανεξαρτήτως προσώπων.     

Επιστροφή στις ρίζες. Φράση, που περιγράφει λακωνικά και ουσιωδώς, την τελευταία τριετία, το ιταλικό ποδόσφαιρο. Κι αυτό, εξαιτίας της στροφής των προπονητών προς το 3-5-2, σ’ ένα σύστημα συντηρητικό. Οι Ιταλοί βλέποντας ότι οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές εκλείπουν, επιστρατεύουν προσεγμένες μεθόδους τακτικής αντιμετώπισης των αντιπάλων τους. Από το γενικό κανόνα δε θα μπορούσε να ξεφύγει η Γιουβέντους, βασικός εκφραστής του modo italiano στο ποδόσφαιρο. 

Ενδεδειγμένη κίνηση, στην περίπτωσή μας, είναι το ξετύλιγμα του κουβαριού. Της ιστορίας, που μας έφερε ξανά στην κορυφή. Ο Κόντε αναλαμβάνει το καλοκαίρι του 2011 τη Γιουβέντους. Καμένη γη κυριολεκτικά. Δύο συνεχόμενες έβδομες θέσεις, ένα ρόστερ γεμάτο δανεικούς και παίκτες, στους οποίους δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται η είσοδος στο Vinovo. Πρώτη δήλωσή του: «Θα παίξουμε επιθετικά. Όπως αρμόζει στην ομάδα. 4-2-4, με πρέσινγκ από την περιοχή του αντιπάλου». Αποκτά το δημιουργό, που η ομάδα δε διέθετε. Τον Πίρλο. Πρόσφατα, εκδιωχθείς από τη Μίλαν και προερχόμενος από σοβαρό τραυματισμό. Αντιλαμβάνεται ότι ο καταπονημένος οργανισμός του δεν αντέχει διττό ρόλο  στο κέντρο. Δημιουργία με παράλληλη αμυντική αναχαίτιση των αντιπάλων. Εισηγείται την απόκτηση κόφτη. Αποκτάται ο Βιδάλ. Πολυσύνθετος, με ανασταλτικές και επιθετικές αρετές. Δε φτάνει μονάχα αυτός. Στην εξίσωση μπαίνει και ο Μαρκίζιο, ακυρώνοντας αυτόματα το σχέδιο «4-2-4», καθώς δε χωρά η τριάδα στα χαφ. 4-3-3 ο μονόδρομος. Για δεξιά, Κράσιτς. Εξαιρετική πρώτη σεζόν. Ζητούμενο ο παίκτης για απέναντι. Ελία. 9 μύρια ευρώ και στο Τορίνο την τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου. Οι δυο τους δεν προσαρμόζονται ποτέ στα «θέλω» του Κόντε. Μοιραία, διαβλέποντας και την αμυντική ανισορροπία, αποφασίζει να υιοθετήσει το 3-5-2.

Τι είναι το 3-5-2, όμως;  Αρχικά, αμυντικά είναι σύστημα σφριγηλό. Προσφέρει ασφάλεια, ιδιαίτερα, όταν οι αμυντικοί που διαθέτεις δεν εμπνέουν σιγουριά, όπως ο Μπονούτσι. Ο Λέο μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα μέχρι το κέντρο, αλλά κάνει εύκολα το λάθος. Σταθερή άμυνα, δίχως Κιελίνι, δεν υφίσταται. Την τριάδα συμπληρώνει ο Μπαρτσάλι. Δυο βαριά κορμιά, με προσόν το ύψος. Ο Μπονούτσι, ταχύτερος, καλύπτει τις λιγοστές αδράνειες των άλλων δύο. Παίρνει βάθος και λειτουργεί ως λίμπερο, παίζοντας τη θέση που δόξασε και στην οποία δοξάστηκε ο αείμνηστος Σιρέα. Οι δύο ακραίοι back-half, από κοινού με τους Βιδάλ-Μαρκίζιο/Πογκμπά, που μαρκάρουν ακατάπαυστα, ξεκινούν το πρεσάρισμα από ψηλά, κλέβοντας πολλές μπάλες. Τέσσερις παίκτες με τρεξίματα και πρέσινγκ. Εάν ο αντίπαλος περάσει την πρώτη ζώνη άμυνας, δε συντρέχει κίνδυνος για τα μετόπισθεν. Υπάρχουν οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί, συνεπικουρούμενοι από τον Πίρλο. Αμυντική πληρότητα. Συμπερασματικά, με σοβαρούς αμυντικούς και ικανό τερματοφύλακα, δημιουργείς άμυνα από ενισχυμένο σκυρόδεμα. Καθόλου τυχαία η εξαιρετική μας αμυντική λειτουργία, μέχρι προσφάτως.

Ο αμυντικός του χαρακτήρας όμως, δε σημαίνει ότι δε μπορεί να είναι εξίσου επιθετικό. Η άμυνα των τριών, επιτρέπει στον αμυντικό, που χειρίζεται καλύτερα τη μπάλα, να προωθεί το παιχνίδι από πίσω. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, γρηγορότερη ανάπτυξη, σημαντικό, όταν αντιμετωπίζεις πολυπρόσωπες και πολυσύνθετες άμυνες. Και δεύτερον, μεταφορά του παιχνιδιού στο μισό του αντιπάλου. Όλα ξεκινούν, από τις κερδισμένες μπάλες, ελέω πρέσινγκ. Η πολυπρόσωπη και διαρκής πίεση, που ασκείται από κεντρικούς μέσους και ακραία μπακ, είναι ασφυκτική, καταστρέφοντας το παιχνίδι του αντιπάλου, με παράλληλη δημιουργία κενών χώρων, δυνάμει αξιοποιήσιμων. Το ανάποδο τρίγωνο, Πίρλο, Βιδάλ-Μαρκίζιο/Πογκμπά, συντελεί στο παρακάτω: Μαζί με τα δύο φορ, οι δύο μπακ-χαφ και οι δύο χαφ, πατούν περιοχή, δίνοντας πλειάδα επιλογών στο δημιουργό, κλείνοντας στον αντίπαλο στα καρέ του και σκοράροντας. Επίσης, το ζευγάρι των φορ, ο trequartista και το βαρύ κανόνι, τροφοδοτούνται με καλύτερο και αμεσότερο τρόπο, χωρίς να αναγκάζονται να αποχωριστούν το πεδίο δράσης τους. Σημαντική, εκτός της τακτικής και της χημείας, είναι η ανταπόκριση του ποδοσφαιριστή στο ρόλο του, στο τερέν. Αυτά συνέβησαν τα 2 προηγούμενα χρόνια.

Στο σήμερα. Τρίτη χρονιά εφαρμογής του 3-5-2. Διαφαίνονται τα πρώτα ρήγματα. Σε σχέση με τα 2 περασμένα χρόνια, η Γιουβέντους αποδίδει χειρότερο ποδόσφαιρο, με εξαίρεση τα 2 παιχνίδια απέναντι στη Λάτσιο και το πρόσφατο απέναντι στην Κατάνια. Το μείζον θέμα, που προκύπτει εξαιτίας των μη πειστικών εμφανίσεων, είναι το κατά πόσο το συγκεκριμένο σύστημα παραμένει αποδοτικό και απρόβλεπτο. Προσωπική μου γνώμη είναι κατά 25%, εν συνόλω. Απρόβλεπτο δεν είναι επ’ ουδενί. Και αποδοτικό θεωρείται μόνο εντός των τειχών. Τα αποτελέσματα στην Ευρώπη, δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητά του πέφτει στο μισό. «Φωτογραφική» αναφορά στα ματς με Κοπεγχάγη και Γαλατάσαραι. Το 3-5-2 θα έπρεπε να μπει στο χρονοντούλαπτο της ιστορίας μετά το ματσάρισμα με τη Μπάγερν Μονάχου στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ πέρσι. Με όλες τις τιμές, που του αρμόζουν, αφού μας χάρισε 4 τρόπαια. Έδειξε ανεπαρκές και ιδιαιτέρως μονοδιάστατο. Στο κάθετο παιχνίδι των Βαυαρών, που υπερφόρτωναν τις πλευρές, με τους παίκτες κλάσης που διαθέτουν, δεν είχε απάντηση να δώσει. Και είναι λογικό έως ένα σημείο.


                        
     Η Γιουβέντους, όπως παρατάχθηκε ενάντια στη Μπάγερν Μονάχου, στον επαναληπτικό του υπέρ των Βαυαρών 2-0.

Ενοχλητική, όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι η υιοθέτηση του συγκεκριμένου συστήματος, αλλά η άρνηση του διαφορετικού. Ο φόβος του προπονητή να δοκιμάσει κάτι καινούριο και απρόβλεπτο. Από μέρους του Κόντε, αυτό γίνεται αντιληπτό και στο 3-5-2. Αργή και προβλέψιμη ανάπτυξη, από τον άξονα. Αδούλευτες στημένες φάσεις, πλην εξαιρέσεων, με το σκοράρισμα να προέρχεται μόνο από απευθείας χτυπήματα φάουλ του Πίρλο. Μέχρι πρότινος, υπήρχε το σύνδρομο της «Μπαρτσελόνα» με τους παίκτες να μπαίνουν μαζί με τη μπάλα στο τέρμα. Κορωνίδα του προβληματισμού, βέβαια, είναι η έλλειψη του fast break. Στην εποχή, που οι ομάδες ψάχνουν το εύκολο γκολ στην αντεπίθεση, η Γιουβέντους αρνείται να ανοίξει το τέμπο, διεκδικώντας όσες πιθανότητες της αναλογούν στην κόντρα. Ίσως, πρόκειται για σημάδι σύγχυσης του «Ποδοσφαίρου Κυριαρχίας» με το «Σετ Ποδόσφαιρο». Η ομάδα έχει ανάγκη από ηρεμία και σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, τον οποίο έχει απολέσει σ’ αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν.

Ελαφρυντικά υπάρχουν και σχετίζονται με τις μεταγραφικές κινήσεις, με την οικονομική δύναμη της Γιουβέντους, αλλά και τον τρόπο διαχείρισης των πόρων. Το ρόστερ είναι δομημένο για το προσφιλές 3-5-2, με μοναδικό καθαρόαιμο εξτρέμ τον επί ένα χρόνο και κάτι τραυματία, Πέπε. Σημαντική μπορεί να θεωρηθεί και η εγγραφή στο γενετικό κώδικα της ομάδας του συστήματος και η δυσκολία στη μεταβολή της αγωνιστικής φιλοσοφίας.

Κλείνω με την παραδοχή του προπονητή, ότι ορισμένες φορές θέλει να αλλάξει σύστημα, αλλά δε μπορεί. Με την ομάδα να προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά, το μόνο που συνιστώ είναι ψυχραιμία και υπομονή. Η ομάδα χτίζεται σταδιακά, με ποιοτικές προσθήκες κάθε καλοκαίρι. Δείτε άλλωστε το οικοδόμημα της Μπάγερν, το οποίο χτίστηκε σε πολλές και διαφορετικές μεταγραφικές «φάσεις». Η επιτυχία είναι στόχος, αλλά όχι αυτοσκοπός.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς. 

*Σαν σήμερα, πριν 116 χρόνια, μια παρέα παιδιών από το Τορίνο έδωσε ζωή στο μεγαλύτερο ιταλικό σύλλογο και σε έναν από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης. Τους ευχαριστούμε, που «έπλασαν» ένα διαχρονικό λόγο χαράς.