Παραμύθι με άδοξο τέλος. Όνειρο με εφιαλτική κατάληξη. Η ομορφότερη ιστορία, με τη μεγαλύτερη ανορθογραφία. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη σχέση της Γιουβέντους με το μεγάλο της αρχηγό Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Αφορμή μου, μια διττή επέτειος, με διαφορά μιας ημέρας. Από τη μία τα γενέθλια του Capitano Eterno στις 9/11, μέρα, που πάτησε τα 39. Από την άλλη, η πιο φρικαλέα επέτειος για έναν ποδοσφαιριστή. 8/11/1998, πριν 15 χρόνια ακριβώς, τραυματίστηκε τόσο σοβαρά, με αποτέλεσμα να χάσει το υπόλοιπο εκείνης της χρονιάς.
Κάποια πράγματα στη ζωή θεωρούνται
δεδομένα. Κι όταν τα χάνεις ή πλησιάζουν στο τέλος τους, τείνεις να αποκτάς
αντίληψη της αξίας τους. Θεωρείται αξιωματικά ορθό, στις μέρες μας. «Δεδομένο» θεωρούσα
το Ντελ Πιέρο. Ότι θα έμενε αιώνια στη Γιούβε. Ότι δε θα έφευγε ποτέ. Έτσι, δεν
κατήχε την πρωτοκαθεδρία στην εκτίμησή μου, μέχρι το 2006 και τον υποβιβασμό. Η
αντρίκια στάση των λίγων, τους θεοποίησε στα μάτια μου. Παρ’ όλα αυτά, πάντα με
εντυπωσίαζε ο Νέντβεντ, για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Και αδικούσα τον Καπιτάνο.
Τις τελευταίες του χρονιές όμως, διαισθανόμουν ότι κάτι θα έληγε άδοξα. Από
ένστικτο, ξεκίνησα να βλέπω ξανά τα κατορθώματά του, βίντεο από παλιότερους
αγώνες, αφιερώματα. Πολλά. Ειλικρινά, έπιασα τον εαυτό μου να συλλαμβάνει το
μεγαλείο του ποδοσφαιριστή αυτού, την υφή του, τη σημασία του για την ομάδα και
τους φιλάθλους. Η ασπρόμαυρη πλευρά του Τορίνο ζει και αναπνέει για 2 πράγματα:
Για τη Γιουβέντους και το Ντελ Πιέρο. Με τυχαία σειρά. Γιατί η Γιουβέντους
είναι ο Ντελ Πιέρο κι ο Ντελ Πιέρο η Γιουβέντους. Την προσωποποιεί, της δίνει
υπόσταση.
Πλέον, η λατρεία μου για τον
ποδοσφαιριστή Ντελ Πιέρο είναι τεράστια. Αγγίζει την παράνοια. Κι είναι δύσκολο
να κρυφτεί. Δε διανοούμαι πώς υπάρχει οπαδός της Γιουβέντους, που να μην τον
λατρεύει ή έστω να τον εκτιμά. Για μένα, είναι ένας από τους λόγους, που δέθηκα
με την ομάδα αυτή, πολύ περισσότερο από κάποια ελληνική ομάδα. Γιατί ήταν πάντα
εκεί. Ήξερα ότι βλέπω «την ομάδα του Ντελ Πιέρο». Είναι ο λόγος, που έκλαψα στο
παιχνίδι με την Αταλάντα, σαν να αποχωριζόμουν κάποιο αγαπημένο συγγενικό μου
πρόσωπο. Ο Καπιτάνο σημαίνει τόσα πολλά για τη Γιουβέντους και τον κόσμο της, ώστε
κάθε έκφραση, γραπτή ή προφορική, ωχριά εμπρός στην ένταση του συναισθήματος.
Εκτίμησή μου είναι πώς οποιαδήποτε ιστορία, ανάλυση, αφιέρωμα θα ήταν περιττή. Άλλωστε, μετά την αποχώρησή του, το ίντερνετ αδυνατεί να «χωνέψει» το πλήθος των «κειμένων λατρείας» στο πρόσωπό του. Κρίνω σκόπιμο λοιπόν, να αφήσω τον ίδιο να «μιλήσει» για την ιδιαίτερη αυτή σχέση, μέσα από κάποιες χαρακτηριστικές επιστολές του:
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο επίσημο σάιτ της ομάδας:
«17) Για να φορώ την ασπρόμαυρη φανέλα για πρώτη φορά και όχι επειδή την είχα αγοράσει από ένα κιόσκι.
16) Για να φορώ την ασπρόμαυρη φανέλα για δεύτερη φορά, για Τρίτη, για τέταρτη, για 637η φορά και…
15) Για να ακούω τους οπαδούς να τραγουδούν: «Εγώ για σένα δεν κουράζομαι, θα είμαι πάντα στο πλευρό σου, είσαι το πιο ωραίο πράγμα, που υπάρχει. Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ολέ».
14) Για την οργή, για τα δάκρυα. Ύστερα από μια ήττα, έπειτα από έναν τραυματισμό. Μετά τον τραυματισμό της 8ης Νοεμβρίου 1998. Με άλλαξε, με βελτίωσε.
13) Για να είμαι συμπρωταγωνιστής σε μια τέτοια τηλεφωνική συνομιλία: «Καλημέρα, Αλεσάντρο. Πώς είσαι, έχεις ξυπνήσει ήδη;». «Όχι, πραγματικά κοιμόμουν ακόμα». «Καλά, τότε είναι η στιγμή να σηκωθείς». Ήταν έξι η ώρα το πρωί. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Avvocato (Τζοβάνι Ανιέλι)
12) Για να παρακολουθώ με το βλέμμα τη μπαλιά του Αλεσάντρο Ορλάντο, μετά να σταματώ και να χρησιμοποιώ το δεξί εξωτερικό με το ένστικτό μου, για να νικήσω το γκολκίπερ: 4 Δεκεμβρίου 1994, το 0-2 γίνεται 3-2, με το δικό μου γκολ να υπογράφει την ανατροπή.
11) Για να σημειώσω γκολ που ισοδυναμεί με Διηπειρωτικό Κύπελλο: 26 Νοεμβρίου 1996, Τόκιο, 1-0 στο 82ο λεπτό κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ.
10) Για τη φανέλα. Την έχω ιδρώσει. Δεν την έχω εγκαταλείψει ποτέ. Το δικό μου όνομα γραμμένο κάτω, μόνο το δικό μου…
9) Για την 5η Μαΐου 2002.
8) Για να παίζω με τους Αντόνιο, Τζανλούκα, Ρομπέρτο, Φαμπρίτσιο, Μικελάντζελο, Τσίρο, Αντρέα, Ντίνο, Σέρτζιο, Γιούργκεν, Πάουλο, Ντιντιέ, Ζινεντίν, Φίλιππο, Βλαντιμίρ, Ατίλιο, Κρίστιαν, Ραφαέλε, Έντγκαρ, Μάουρο, Ιγκόρ, Λίλιαν, Τζίτζι, Πάβελ, Φάμπιο, Πάολο, Ζλάταν, Πάτρικ, Ντιέγκο, Χασάν, Ζντένεκ, Βιτσέντζο, Σεμπάστιαν, Αλμπέρτο και όλους τους άλλους…
7) Για τα 29 πρωταθλήματα.
6) Για όλα τα κύπελλα.
5) Για να σκοράρω το γκολ υπ’ αριθμόν 200 με τη Γιούβε. Να το σκοράρω κόντρα στη Φροζινόνε. Και να είμαι περήφανος που το πέτυχα κόντρα στη Φροζινόνε, στη Σέριε Β.
4) Για το Γκαετάνο Σιρέα, για αυτό που αντιπροσωπεύει, για τη Γιουβέντους και για όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο.
3) Για το Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι, για αυτό που εκφράζει, για τη Γιουβέντους και για μένα.
2) Για να μην ξεχάσω ποτέ από πού ξεκίνησα. Και χάρη σε ποιον έφτασα μέχρι εδώ.
1) Για τη Γιουβέντους του χθες, του σήμερα. Και κυρίως για αυτή του αύριο…
Αλεσάντρο»
14 Μαΐου 2012 στην προσωπική του σελίδα:
«Περισσότερα από 8 πρωταθλήματα.
Περισσότερα από μία άνοδο από τη Serie B.
Περισσότερα από ένα Κόπα Ιτάλια (και ελπίζουμε δύο)
Περισσότερα από 4 ιταλικά Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Τσάμπιονς Λιγκ
Περισσότερα από ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο
Περισσότερα από ένα γκολ επί της Φιορεντίνα
Περισσότερα από ένα γκολ αλά Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το γκολ στο Τόκιο
Περισσότερα από τα δάκρυά μου
Περισσότερα από το γκολ στο Μπάρι
Περισσότερα από ένα βολέ σε ντέρμπι
Περισσότερα από ένα γκολ για τον Avvocato
Περισσότερα από το πανέμορφο γκολ με την Ίντερ
Περισσότερα από την ασίστ στον Νταβίντ
Περισσότερα από το γκολ νούμερο 187
Περισσότερο από το γκολ στη Γερμανία
Περισσότερα από το Βερολίνο
Περισσότερα από το γκολ στη Φροζινόνε
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie B
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie A
Περισσότερα από το standing ovation στο Μπερναμπέου
Περισσότερα από τα 704 παιχνίδια με την ίδια φανέλα
Περισσότερα από τα 289 γκολ
Περισσότερα από μία εκτέλεση φάουλ που σημαίνει Σκουντέτο
Περισσότερα από το γκολ στην Αταλάντα
Περισσότερα από κάθε ρεκόρ
Περισσότερα από τη φανέλα με το νούμερο 10 με το όνομα Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το περιβραχιόνιο του αρχηγού
Εκτίμησή μου είναι πώς οποιαδήποτε ιστορία, ανάλυση, αφιέρωμα θα ήταν περιττή. Άλλωστε, μετά την αποχώρησή του, το ίντερνετ αδυνατεί να «χωνέψει» το πλήθος των «κειμένων λατρείας» στο πρόσωπό του. Κρίνω σκόπιμο λοιπόν, να αφήσω τον ίδιο να «μιλήσει» για την ιδιαίτερη αυτή σχέση, μέσα από κάποιες χαρακτηριστικές επιστολές του:
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο επίσημο σάιτ της ομάδας:
«17) Για να φορώ την ασπρόμαυρη φανέλα για πρώτη φορά και όχι επειδή την είχα αγοράσει από ένα κιόσκι.
16) Για να φορώ την ασπρόμαυρη φανέλα για δεύτερη φορά, για Τρίτη, για τέταρτη, για 637η φορά και…
15) Για να ακούω τους οπαδούς να τραγουδούν: «Εγώ για σένα δεν κουράζομαι, θα είμαι πάντα στο πλευρό σου, είσαι το πιο ωραίο πράγμα, που υπάρχει. Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ολέ».
14) Για την οργή, για τα δάκρυα. Ύστερα από μια ήττα, έπειτα από έναν τραυματισμό. Μετά τον τραυματισμό της 8ης Νοεμβρίου 1998. Με άλλαξε, με βελτίωσε.
13) Για να είμαι συμπρωταγωνιστής σε μια τέτοια τηλεφωνική συνομιλία: «Καλημέρα, Αλεσάντρο. Πώς είσαι, έχεις ξυπνήσει ήδη;». «Όχι, πραγματικά κοιμόμουν ακόμα». «Καλά, τότε είναι η στιγμή να σηκωθείς». Ήταν έξι η ώρα το πρωί. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Avvocato (Τζοβάνι Ανιέλι)
12) Για να παρακολουθώ με το βλέμμα τη μπαλιά του Αλεσάντρο Ορλάντο, μετά να σταματώ και να χρησιμοποιώ το δεξί εξωτερικό με το ένστικτό μου, για να νικήσω το γκολκίπερ: 4 Δεκεμβρίου 1994, το 0-2 γίνεται 3-2, με το δικό μου γκολ να υπογράφει την ανατροπή.
11) Για να σημειώσω γκολ που ισοδυναμεί με Διηπειρωτικό Κύπελλο: 26 Νοεμβρίου 1996, Τόκιο, 1-0 στο 82ο λεπτό κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ.
10) Για τη φανέλα. Την έχω ιδρώσει. Δεν την έχω εγκαταλείψει ποτέ. Το δικό μου όνομα γραμμένο κάτω, μόνο το δικό μου…
9) Για την 5η Μαΐου 2002.
8) Για να παίζω με τους Αντόνιο, Τζανλούκα, Ρομπέρτο, Φαμπρίτσιο, Μικελάντζελο, Τσίρο, Αντρέα, Ντίνο, Σέρτζιο, Γιούργκεν, Πάουλο, Ντιντιέ, Ζινεντίν, Φίλιππο, Βλαντιμίρ, Ατίλιο, Κρίστιαν, Ραφαέλε, Έντγκαρ, Μάουρο, Ιγκόρ, Λίλιαν, Τζίτζι, Πάβελ, Φάμπιο, Πάολο, Ζλάταν, Πάτρικ, Ντιέγκο, Χασάν, Ζντένεκ, Βιτσέντζο, Σεμπάστιαν, Αλμπέρτο και όλους τους άλλους…
7) Για τα 29 πρωταθλήματα.
6) Για όλα τα κύπελλα.
5) Για να σκοράρω το γκολ υπ’ αριθμόν 200 με τη Γιούβε. Να το σκοράρω κόντρα στη Φροζινόνε. Και να είμαι περήφανος που το πέτυχα κόντρα στη Φροζινόνε, στη Σέριε Β.
4) Για το Γκαετάνο Σιρέα, για αυτό που αντιπροσωπεύει, για τη Γιουβέντους και για όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο.
3) Για το Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι, για αυτό που εκφράζει, για τη Γιουβέντους και για μένα.
2) Για να μην ξεχάσω ποτέ από πού ξεκίνησα. Και χάρη σε ποιον έφτασα μέχρι εδώ.
1) Για τη Γιουβέντους του χθες, του σήμερα. Και κυρίως για αυτή του αύριο…
Αλεσάντρο»
14 Μαΐου 2012 στην προσωπική του σελίδα:
«Περισσότερα από 8 πρωταθλήματα.
Περισσότερα από μία άνοδο από τη Serie B.
Περισσότερα από ένα Κόπα Ιτάλια (και ελπίζουμε δύο)
Περισσότερα από 4 ιταλικά Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Τσάμπιονς Λιγκ
Περισσότερα από ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ
Περισσότερα από ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο
Περισσότερα από ένα γκολ επί της Φιορεντίνα
Περισσότερα από ένα γκολ αλά Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το γκολ στο Τόκιο
Περισσότερα από τα δάκρυά μου
Περισσότερα από το γκολ στο Μπάρι
Περισσότερα από ένα βολέ σε ντέρμπι
Περισσότερα από ένα γκολ για τον Avvocato
Περισσότερα από το πανέμορφο γκολ με την Ίντερ
Περισσότερα από την ασίστ στον Νταβίντ
Περισσότερα από το γκολ νούμερο 187
Περισσότερο από το γκολ στη Γερμανία
Περισσότερα από το Βερολίνο
Περισσότερα από το γκολ στη Φροζινόνε
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie B
Περισσότερα από τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie A
Περισσότερα από το standing ovation στο Μπερναμπέου
Περισσότερα από τα 704 παιχνίδια με την ίδια φανέλα
Περισσότερα από τα 289 γκολ
Περισσότερα από μία εκτέλεση φάουλ που σημαίνει Σκουντέτο
Περισσότερα από το γκολ στην Αταλάντα
Περισσότερα από κάθε ρεκόρ
Περισσότερα από τη φανέλα με το νούμερο 10 με το όνομα Ντελ Πιέρο
Περισσότερα από το περιβραχιόνιο του αρχηγού
Περισσότερα
από όλα αυτά...
Είναι αυτά που μου έχετε χαρίσει αυτά τα 19 χρόνια.
Είναι αυτά που μου έχετε χαρίσει αυτά τα 19 χρόνια.
Και τέλος, 5 Μαΐου 2013, ξανά στην προσωπική του σελίδα:
«Από τότε που έφυγα από τη Γιουβέντους ποτέ δε φαντάστηκα πώς θα είναι να βλέπω την ομάδα να κερδίζει χωρίς εμένα. Δε μπορούσα απλά να το φανταστώ μέχρι πριν από λίγες μέρες όταν η βαθμολογία έδειχνε ότι η Γιουβέντους είχε σχεδόν εξασφαλίσει το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο μετά την πολύ Μεγάλη Επιστροφή.
Προσπαθούσα να το φανταστώ, αλλά οι εικόνες στο μυαλό μου ήταν θολές. Το τελευταίο σφύριγμα, οι φίλοι μου που θα χαιρόντουσαν, το κύπελλο έτοιμο να το σηκώσουμε, οι ιαχές των οπαδών μας. Και σε αυτό το σημείο, υπό τις ιαχές των φιλάθλων μας τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα και μπορούν να προσδιοριστούν.
Οι πρωταγωνιστές είναι οπαδοί. Εσείς παιδιά είστε οι πρωταγωνιστές. Για όλους όσους έχουν παίξει ποδόσφαιρο, ή τουλάχιστον για εμένα, είναι υπέροχο να βλέπεις τους φιλάθλους να πανηγυρίζουν, να τους ακούς να ζητωκραυγάζουν και να υπάρχει όλη αυτή η έκρηξη χαράς. Γι’ αυτό όταν η «ταινία» στο μυαλό μου γίνεται πραγματικότητα, όταν η Γιουβέντους κερδίζει ξανά το πρωτάθλημα (τι ωραίο που είναι να λες κερδίζει ξανά), η πρώτη μου σκέψη είναι σε αυτούς που πανηγυρίζουν τη νίκη. Και αυτή τη στιγμή είμαι ένας από αυτούς. Θέλω να χειροκροτήσω τους συμπαίκτες μου, τη φανταστική μας ομάδα, που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Ένα μεγάλη χειροκρότημα στον Τζίτζι, που αξίζει να σηκώσει το τρόπαιο σαν αρχηγός.
Χειροκροτώ όλους εκείνους που μου αφιέρωσαν το θρίαμβο την προηγούμενη σεζόν και χαίρομαι που μπορώ να ανταλλάξω αυτή τη χειρονομία, για να ξαναπώ ότι είστε οι καλύτεροι, που είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Ένα μεγάλο χειροκρότημα σε όλους όσους δουλεύουν για το σύλλογο και βρίσκονται πίσω από τα φώτα.
Όσοι ξέρουν πραγματικά τη Γιουβέντους, ξέρουν ότι είναι αδύνατο να σταματάς σε μια νίκη. Πρέπει να κερδίσεις πάλι. Και ξανά και ξανά.
Μία αγάπη.
Αλεσάντρο»
Για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα, αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε το Ντελ Πιέρο. Αιώνια. Grazie Capitano. Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Εγώ ένα έχω να πω...έγινα οπαδός της Γιουβέντους για αυτόν τον άνθρωπο!!Ήταν και θα είναι το ίνδαλμα μου για πάντα...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Τόλη, ο πατέρας μου έχει ζήσει κατά σειρά Πλατινί, Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο (όπως και πολλούς άλλους μεγάλους παικταράδες, που φόρεσαν τα χρώματα της Γιουβέντους) κι έχει να πει πραγματικά τα καλύτερα για τον τελευταίο. Απλά αρρώστια. Τί να λέμε;
Διαγραφή