Τά πάντα ρεῖ. Η ρήση ανήκει στον Ηράκλειτο, που περιγράφει με τον τρόπο αυτό την αέναη μεταβολή της φύσης, αλλά και της ανθρώπινης παρουσίας μέσα σε αυτή. Από τον κανόνα δε θα μπορούσε να ξεφύγει και η πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, που καλείται «ποδόσφαιρο». Στους τόπους, όπου ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός πάτησε και άνθισε, ο κανόνας τείνει να γίνει πάθος και υπερβολή. Το μεσογειακό ταμπεραμέντο, η επιτομή της υπερβολής, μας οδηγεί πολλές φορές σε ανελέητες κριτικές, χωρίς να υπάρχει η βάση, που θα στηρίξει το «κατηγορητήριο»-καταπέλτη. Πώς όλα αυτά σχετίζονται με τη Γιουβέντους, όμως; Είναι πολύ απλό. Η «ποδοσφαιρική» Ιταλία, μεσογειακή χώρα γάρ, έχει βαλθεί να σταυρώσει από την αρχή της σεζόν την πρωταθλήτριά της.
Στο διά ταύτα. Είμαι από εκείνους, που δηλώνουν προβληματισμένος από την εικόνα της ομάδας σ’ αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν. Δεν έχω θαμπωθεί, από καμιά εμφάνιση της Γιουβέντους, αλλά δεν συμμερίζομαι την καταστροφολογία, με την οποία περιβάλλει ο ιταλικός τύπος το οικοδόμημα των Μπιανκονέρι και η οποία, φυσικά, περνά και σε εμάς. Κι επειδή, εμείς οι Έλληνες είμαστε ολίγον τι, πιο υπερβολικοί από τους γείτονές Ιταλούς, παρατηρώ σε sites και φόρα, απόψεις αρκετά ακραίες και αιχμηρές, κατά πάντων.
Η Γιουβέντους δεν είναι αυτή, που θα έπρεπε να είναι βάσει ποιότητας ρόστερ. Στο πρωτάθλημα, βρίσκεται ήδη 5 βαθμούς πίσω, ενώ στο Τσάμπιονς Λιγκ η συγκομιδή είναι 2 βαθμοί σε τρία παιχνίδια. Θα ‘λεγε κανείς ότι μοιάζει αποκαρδιωτικό το ξεκίνημα για την περσινή πρωταθλήτρια. Βέβαια, το στατιστικό, που προβληματίζει πέρα από κάθε άλλο, είναι η συχνότητα με την οποία η ομάδα δέχεται γκολ. Για πολλούς, η άμυνά της είναι εκείνη, που της χάρισε την επιστροφή στην κορυφή και την παραμονή της εκεί, αλλά φέτος αποδεικνύεται «Αχίλλειος πτέρνα», καθώς σε 12 παιχνίδια έχει δεχτεί ήδη 14 τέρματα. Επιθετικά, η απόκτηση του Τέβεζ έχει δώσει τη σπίθα στην επίθεση, αλλά μεσοεπιθετικά το κάρο δεν τσουλάει τόσο εύκολα και η δυσκοιλιότητα είναι εμφανής. Οι λόγοι αρκετοί: Η φόρμα των παικτών, το απαρχαιωμένο σύστημα, οι μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν και εκείνες που δεν έγιναν, η άνοδος του επιπέδου του πρωταθλήματος, σε σχέση με τις δύο περασμένες σεζόν.
Τα μεταγραφικά, αρνούμαι τα σχολιάσω τη δεδομένη στιγμή, καθώς είναι κεφάλαιο τεράστιο και αμφιλεγόμενο. Ενστερνίζομαι, όπως είναι φυσικό, τους υπόλοιπους λόγους και θα επιχειρήσω να τους αναλύσω από τη δική μου σκοπιά.
Η φόρμα των παικτών. Η άμυνα της Γιουβέντους, κατά το ιταλικό δόγμα, βασίζεται σε «μεγάλα παιδιά». Ο Μπουφόν βρίσκεται στα 35 του αισίως, ο Μπαρτσάλι στα 32, ο Κιελίνι πλησιάζει τα 30, όπως και ο Λιχτστάινερ. Οι μόνοι, που δε βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία, από την αμυντική «πεντάδα» είναι οι Μπονούτσι και Ασαμόα. Οι τρεις πρώτοι, όπως και οι Πίρλο, Μαρκίζιο συμμετείχαν στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, που διεξήχθη στη Βραζιλία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο άξονας, τον οποίο και αποτελούν εμφανίζεται «κουρασμένος». Η ετυμηγορία μου είναι «συσσωρευμένη κόπωση». Εκ των πραγμάτων, χρόνος για ξεκούραση δεν υπήρχε, οπότε, σαφώς, μοιάζει λογικό το ντεφορμάρισμα. Κι αν οι πρώτοι εμφανίζουν έλλειψη συγκέντρωσης και υποπίπτουν σε ατομικά λάθη, δε μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για το Regista της ομάδας. Η εξάρτηση από τον Μαέστρο δεδομένη κι ολοφάνερη. Ο Πίρλο, εξαιρουμένων των ποιοτικών του εκλάμψεων, μοιάζει κενός από ιδέες. Το αποδίδω σε ψυχική, κατά βάση, κούραση και λιγότερο σε «κουρασμένα πόδια». Παραμένει το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας, καθότι πρόκειται για τον οργανωτή και τον κύριο εκφραστή της επιθετικής ανάπτυξης της Γιουβέντους τα 3 τελευταία χρόνια. Χωρίς σωστή αμυντική λειτουργία δεν έχεις τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσεις. Χωρίς Πίρλο δε μπορείς να αναπτυχθείς και να σκοράρεις. Διττό το πρόβλημα
Το σύστημα. Το γνωστό και, πλέον, εκνευριστικό 3-5-2, που είναι ξανά in fashion στη γείτονα χώρα. Πολλοί το θεώρησαν αντίδοτο στο παιχνίδι των ευρωπαϊκών ομάδων, που παίζουν μαεστρικά την αντεπίθεση. Η τριάδα πίσω δίνει την ασφάλεια, ότι δύσκολα ο αντίπαλος θα βρει κενούς χώρους. Βέβαια, επί του πρακτέου, από ομάδα σε ομάδα υπάρχουν διαφοροποιήσεις, αφού οι προσδοκίες και οι στόχοι είναι διαφορετικοί, ενώ ο κάθε προπονητής, διαθέτει τη δική του φιλοσοφία και προσπαθεί να βάλει τη δική του σφραγίδα. Η Γιουβέντους δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό. Φυσικά, η χρήση του 3-5-2 δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να προσάψουμε στον Κόντε. Για εκείνο, που προσωπικά, τον «κατηγορώ» είναι η προσκόλλησή του στον εν λόγω σχηματισμό και η εμμονή του σε έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, τη στιγμή που δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, πια. Η ανάπτυξη είναι προβλέψιμη, το transition ιδιαίτερα αργό, ενώ οι «μπάντες» μπάζουν, αφού οι αντίπαλοι διαθέτουν άκρα παγκόσμιας κλάσης και τις υπερφορτώνουν με overlaps. Αντίπαλοι της Γιουβέντους δεν είναι η Τορίνο και η Κατάνια, αλλά η Ρεάλ, η Μπάγερν και τα υπόλοιπα μεγαθήρια του χώρου. Στα μεγάλα τεστ με τη Μπάγερν πέρσι, η ομάδα έμεινε μετεξεταστέα. Ο λόγος δεν είναι η ήττα, αλλά η έλλειψη δύναμης και ενέργειας μέσα στο τερέν. Η ροή της ενέργειας, το πρέσινγκ, το τρέξιμο, όταν ο αντίπαλος έχει την κατοχή της μπάλας, είναι απόρροια διάθεσης, αλλά κατά βάση καθρέπτης της δυναμικής του συστήματος. Στον πρόσφατο αγώνα με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, η αλλαγή του συστήματος έδωσε την «αίσθηση της διεξόδου» στους ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Στη διάρκεια της χρονιάς θα ήθελα να δω περισσότερο 4-3-3, «ποδόσφαιρο Κυριαρχίας», οξυδέρκεια, πίεση και γρήγορη σκέψη και λιγότερο 3-5-2, «Σετ ποδόσφαιρο», η μπάλα στον Πίρλο κι ό,τι βγει.
Και τέλος, οι ανταγωνιστές. Το εγχώριο πρωτάθλημα «χάνει» τη Μίλαν. Συνηθισμένο το μοτίβο, καθώς κάθε χρόνο συμβαίνει κάποια από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες να βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση. Πρώτα, η Γιουβέντους με τις 2 συνεχόμενες 7ες θέσεις, τα δύο επόμενα χρόνια ακολούθησε η Ίντερ, ενώ μάλλον φέτος, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για τη σειρά της Μίλαν. Κοινός παρονομαστής, όλων αυτών των σεζόν η κούρσα για 2 άλογα, αναφορικά με την ανάδειξη του πρωταθλητή. Ίντερ-Μίλαν, Γιουβέντους-Μίλαν, Γιουβέντους-Νάπολι. Αυτό, που διαφοροποιεί τα δεδομένα εφέτος, είναι η δημιουργία ενός τρίτου, ακόμη και τέταρτου πόλου για τη διεκδίκηση του τίτλου. Γιουβέντους-Νάπολι-Ρόμα-Ίντερ θα κονταροχτυπηθούν για το πρωτάθλημα, έχω την αίσθηση. Το Καμπιονάτο «κέρδισε» ξανά τη Ρόμα, ενώ οι Λάτσιο και Φιορεντίνα διαρκώς βελτιώνονται, άσχετα με τα αποτελέσματα, που δεν «βγαίνουν» στην πρώτη. Η Μίλαν, εκτιμώ πώς θα ανέβει στο δεύτερο γύρο, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξει ο τίτλος, είναι εύκολα αντιληπτό ότι θα γίνει «σφαγή», τόσο για το πρωτάθλημα, όσο και για την Ευρώπη, είτε μιλάμε για Τσάμπιονς Λιγκ, είτε για Γιουρόπα Λιγκ. Στο πρωτάθλημα αυτό, του οποίου οι «θέσεις» δεν είναι προκαθορισμένες βάσει ρόστερ και χρημάτων, ναι, η Γιουβέντους επιτρέπεται να χάσει βαθμούς. Γιατί η κάθε αναμέτρηση είναι μάχη κι όχι περίπατος, πλέον.
Αυτό το Καμπιονάτο αγαπήσαμε. Το ανταγωνιστικό, το δυνατό. Όπου, το φαβορί έχανε από το αουτσάιντερ και δε θεωρούνταν έκπληξη. Γι’ αυτό, χρειάζεται πίστωση χρόνου στην ομάδα. Κι αν δεν τα καταφέρει εφέτος, θα τα καταφέρει την επόμενη ή τη μεθεπόμενη. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Να ‘στε σίγουροι, ότι η Γιουβέντους ήρθε για να μείνει.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου