Το κύκνειο άσμα μιας πριμαντόνας.

Οφείλω στον εαυτό μου να ξεκινήσω το παρακάτω κείμενο με μια μικρή παρέκβαση. Και τρεις παραδοχές. Δύο εξ’ αυτών έχουν να κάνουν με την απόκτηση του Πίρλο, το καλοκαίρι του 2011. Πρώτη είναι το μούδιασμα, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Δε μπορούσα να χωνέψω ότι επρόκειτο να δω τον Πίρλο με φανέλα διαφορετική από ‘κεινη της Μίλαν. Δεύτερη είναι η αμφισβήτηση, που έτρεφα για τον ποδοσφαιριστή Πίρλο, μέχρι τα επίσημα. Αμφισβήτηση που σχετιζόταν με το κίνητρο και την όρεξή του να παίξει ξανά, όπως τον θαύμασε όλη η Ευρώπη. Η τελευταία του χρονιά στους Ροσονέρι ήταν από εκείνες, που κι ο ίδιος θα ‘θελε να ξεχάσει. Τρίτη και τελευταία παραδοχή αποτελεί το κείμενο. Απεχθάνομαι να μιλώ και να αποθεώνω παίκτες, εκτός συνόλου, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό, που σιχαίνομαι τις επιταγές της επικαιρότητας. Όταν όμως, πρόκειται για Ντελ Πιέρο, Μπουφόν κι εσχάτως, Πίρλο, δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. 

Κι ο Μαέστρος εμπίπτει στη συγκεκριμένη κατηγορία, όχι λόγω μακροχρόνιας προσφοράς στο σύλλογο, ή της αγάπης του για τα μπιανκονέρι. Ο Πίρλο ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της αλλαγής στο σύγχρονο ρου μιας ομάδας παρακμασμένης. Δύο τέτοιοι παίκτες έχουν απομείνει στο Καμπιονάτο. Ο ένας είναι ο Αντρέα. Ο άλλος είναι ο, τρομερά αντιπαθής για μένα, Τόττι. Όσο βαθιά είναι η αντιπάθειά μου, άλλο τόσο βαθιά ριζωμένοι είναι ο σεβασμός και ο θαυμασμός για την ποιότητα και την ικανότητά του στο τερέν.

Θέμα, προφανώς, είναι ο Πίρλο.  Όχι τα έργα και οι ημέρες του στο Τορίνο. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανούσιο, καθώς έχουν γραφτεί άπειρα παρεμφερή κείμενα. Κεντρικός άξονας είναι  ένα ζήτημα, που προέκυψε το τελευταίο χρονικό διάστημα, το οποίο είναι αμφιλεγόμενο και για το οποίο οι απόψεις διίστανται. Μιλώ για την ανανέωση του συμβολαίου του ποδοσφαιριστή με τη Γιουβέντους. Ζητούμενο ο σύλλογος, στον οποίο μια από τις τελευταίες πριμαντόνες του ιταλικού ποδοσφαίρου, θα αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια του κι όχι ο τρόπος. Άλλωστε, οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές αυτού του επιπέδου όσο μεγαλώνουν, τόσο καλύτεροι, μεστοί και «σοφοί» τοις πράγμασι γίνονται. Εάν ο Πίρλο προτιμήσει να «τερματίσει» κάπου αλλού εκτός της Ιταλίας, τότε το πλήγμα θα ‘ναι τεράστιο. Όχι μόνο για τη Γιουβέντους, που «αυτοκτονεί» για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, αλλά για το ιταλικό ποδόσφαιρο εν γένει. Πριν ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου, θα ‘θελα να καταστήσω σαφές ότι τα γραφόμενα απηχούν την οπτική μου και την προσωπική μου άποψη επί του θέματος. .

Η αγωνιστική αξία και η ηγετική του ικανότητα είναι αδιαμφισβήτητες. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, δεδομένων των επιτευγμάτων του από τη μέρα που πάτησε στο Τορίνο; Ως άλλος Μίδας ότι ακούμπησε, μετατράπηκε σε χρυσό. Ήρε κάθε αμφιβολία, κέρδισε και τον πιο δύσπιστο οπαδό. Το ερώτημα, που εύλογα γεννάται είναι το εξής: «Μα καλά, έχεις τέτοιο ποδοσφαιριστή και αμφιταλαντεύεσαι μεταξύ ανανέωσης και αποπομπής;» Μεταξύ μας, είναι απόλυτα ορθό. Το συναίσθημα λέει «τον κρατάω», ενώ η ψυχρή εταιρική λογική λέει «τον ανανεώνω υπό προϋποθέσεις».

Ο χρόνος μοιάζει αμείλικτος με όλους. Ακόμη και με τους σπουδαίους. Ο Πίρλο, γεννημένος το ’79, βαδίζει αισίως στα 34 χρόνια του. Τι σημαίνει αυτό; Δύο πολύ απλά πράγματα. Πρώτον, δεν έχει τις φυσικές αντοχές, που διέθετε όταν ήρθε στη Γιουβέντους. Ποτέ δεν ήταν τέρας φυσικής κατάστασης, αλλά, τον τελευταίο καιρό δείχνει πώς του λείπουν τα φρέσκα πόδια. Και μαζί του επιβραδύνεται όλη η ανάπτυξη της ομάδας, περισσότερο από το αποδεκτό. Η ποιότητα παραμένει, αλλά σταδιακά «σβήνει» η ταχύτητα.  Και το ποδόσφαιρο στηρίζεται εν πολλοίς στην ταχυδύναμη. Η παρουσία του Βιδάλ, καμουφλάρει τα πράγματα εν μέρει, αλλά η υστέρηση είναι, πλέον, πασιφανής. Δεύτερον, ο μισθός του είναι, ιδιαίτερα, παχυλός, συναρτούμενος με την ηλικία του. Εισπράττει 3,5 εκατομμύρια καθαρά, χωρίς τα μπόνους. Προσθέτοντας το φόρο (45%), που καλείται η Γιουβέντους να καταβάλλει στο ιταλικό κράτος, το «κόστος» για τον Πίρλο εκτοξεύεται στα 6,25 εκατομμύρια ευρώ. Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε. Η κατάσταση στην Ιταλία είναι δύσκολη οικονομικά. Λογικό λοιπόν, μια εταιρία, που μετρά διαδοχικές ζημιογόνες χρονιές, να θέλει περικόψει το κόστος. Και με βρίσκει σύμφωνο.

Ο μπαλαντέρ. Αξίωση του μέσου από το Flero είναι πρωταγωνιστικός ρόλος στην ομάδα και πολυετές συμβόλαιο. Καθ’ όλα σεβαστή. Αισθάνεται ότι προσέφερε πολλά και ζητά ανανέωνση της εμπιστοσύνης και της πίστης στο πρόσωπό του. Είναι γνωστό και στον ίδιο πώς η Γιουβέντους αγωνιστικά είναι απόλυτα εξαρτημένη από τον ίδιο. Οι μπιανκονέρι δε φάνηκαν καθόλου προνοητικοί. Η αναζήτηση διαδόχου δεν έχει αποδώσει καρπούς, ή μάλλον δεν έχει ξεκινήσει καν. Η αδράνεια των διοικούντων οδηγεί τη «Μεγάλη Κυρία» σ’ ένα σταυροδρόμι, που θα κρίνει την πορεία της μελλοντικά. Αφήνοντας ελεύθερο το σπουδαίο Ιταλό regista, η Γιουβέντους χάνει όχι μόνο τον ηγέτη της, αλλά και το θιασώτη της αγωνιστικής φιλοσοφίας, με ό,τι εκείνη συνεπάγεται. Με άλλα λόγια, «ψάχνεται», αναστοχάζεται επάνω στα πεπραγμένα της την τελευταία τριετία. Αντίθετα, διατηρώντας τον Πίρλο στο ρόστερ, έχει τη δυνατότητα να ψάξει με μεγαλύτερη ηρεμία τον αντικαταστάτη του, να τον δουλέψει ο προπονητής σύμφωνα με τα «θέλω» του, να μαθητεύσει δίπλα σ’ εκείνον, τον οποίο πρόκειται να αντικαταστήσει μεσοπρόθεσμα. Η δεύτερη οδός δε μοιάζει να είναι σπαρμένη με εμπόδια, θεωρητικά. Η διασφάλιση της ομαλής μετάβασης από την εποχή του Πίρλο, στη Γιουβέντους της post-Pirlo era είναι η καυτή πατάτα, που έχει πέσει στα χέρια της κεφαλής της ομάδας.

Η ψυχρή οπτική. Με την κόπωση, που παρουσιάζει στο «παιχνίδι» του είναι λογικό να υπάρχουν «Γκρίζες Ζώνες». Αρχικά, θεωρώ ότι πρέπει να δεχτεί μείωση στις απολαβές του. Βέβαια, δε νομίζω ότι το οικονομικό είναι ο βασικός παράγοντας για τον Πίρλο. Ο ίδιος θέλει να τον υπολογίζουν και να αισθάνεται χρήσιμος, πράγμα που δήλωσε και ο Μπουφόν, πριν τη δική του ανανέωση. Εν συνεχεία, ο παίκτης οφείλει να αντιληφθεί πώς δε βρίσκεται στην πρώτη του νιότη και να υποχωρήσει στην αξίωση του περί «πρωταγωνιστικού ρόλου». Σίγουρα, θα παραμείνει σημαντικός για την ομάδα, αλλά πρέπει να συμβιβαστεί με τη συμμετοχή του ροτέισον του προπονητή. Τέλος, εκκρεμεί μια σοβαρή απόφαση. Για να επιμηκύνει την καριέρα του, οφείλει να σκεφτεί πολύ καλά την αποχώρησή του από τη Σκουάντρα Ατζούρα, μετά το πέρας του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η αγωνιστική δράση, χειμώνα καλοκαίρι, κυριολεκτικά, δεν τον βοηθά.

Η ανησυχία. Η μετάθεση των συζητήσεων της ανανέωσης για το Φλεβάρη του ’14, από το Μαρόττα, είναι δίκοπο μαχαίρι. Στην πραγματικότητα της ποδοσφαιρικής αγοράς, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αρπαγής. Εφόσον, ο παίκτης δεχτεί επίσημη κρούση από άλλο σύλλογο, από θύτης γίνεσαι θύμα και η διαδικασία πλειοδότησης είναι η μοναδική επιλογή. Κακά τα ψέματα, ο Μαρόττα δεν το έχει χειριστεί καθόλου καλά. Με την παραπάνω απόφαση, διακινδυνεύει ο παίκτης να «στραβώσει», σπρώχνοντάς τον περισσότερο προς την έξοδο. Σημαίνοντα ρόλο θα παίξει, φυσικά, και η διάθεση του Αντρέα να βάλει νερό στο κρασί του, με αντίρροπη προσέγγιση από τη διοίκηση, ώστε να επέλθει συμφωνία.

Κλείνοντας, οφείλω να παραδεχθώ ότι επιθυμώ ο Πίρλο να κρεμάσει τα παπούτσια του στη Γιουβέντους. Πρωτίστως, για να ξεπλυθεί ένα μέρος της ντροπής για την αποπομπή του Μεγαλέξανδρου. Δευτερευόντως, διότι θα αποτελέσει παράσημο για το σύλλογο να σταματήσει το ποδόσφαιρο στη Γιουβέντους ένας τόσο σπουδαίος παίκτης. Ευελπιστώ, το ζήτημα να κλείσει σύντομα, ώστε από εδώ και στο εξής, να ασχοληθούμε με τα αγωνιστικά, όπου «κάνουμε νερά», προς το παρόν.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

                                                     

*Το μπόνους της εβδομάδας. Βρήκα το, σχετικά παλιό, βίντεο του πιτσιρικά αυτού. Είναι γεννημένος το 2003 και αγωνίζεται στην ASD Chisola, αν δεν κάνω λάθος. Ελπίζω να τον αναγνωρίσετε και να εκτιμήσετε το ταλέντο του. 

http://www.youtube.com/watch?v=Fm15wma3Kyc&feature=share