«Να φύγω από τη Juventus; Δεν το σκέφτηκα ποτέ μου. Είμαι ερωτευμένος με τη Juventus. Μ’ αρέσει το περιβάλλον εργασίας. Μ’ αρέσει ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα πράγματα και οι άνθρωποι, που δουλεύουν εδώ». Τα λόγια ανήκουν στον Fabio Paratici, στο περιθώριο μιας συνέντευξής του στην Tuttosport για το φύλλο της 8ης Οκτωβρίου. Η χρονική στιγμή έμοιαζε παράταιρη. Στην πράξη αποδείχθηκε το τέλειο peak μιας αλληλουχίας γεγονότων, που είχαν δρομολογηθεί από το καλοκαίρι. Ίσως και νωρίτερα. Η ολοένα και εντονότερη έκθεση του, μέχρι εκείνη τη στιγμή χαμηλών τόνων, Paratici, έμοιαζε με την κατάλληλη επιβράβευση και την αναγνώριση της σκληρής δουλειάς του δεξιού χεριού του Beppe Marotta. Η ερμηνεία της κατάστασης αποδείχθηκε, τελικά, εντελώς λανθασμένη. Ποιος θα φανταζόταν ότι σε μια τόσο σημαντική ημέρα για τη σύγχρονη ιστορία της Juventus, όπως εκείνη της παρουσίασης του Cristiano Ronaldo, θα έμπαιναν οι βάσεις για τη σημαντικότερη απόφαση, σε διοικητικό επίπεδο, μέχρι την επόμενη;
«Ο βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο βασιλιάς». 29 Σεπτεμβρίου. Τερματικός σταθμός. Η Juventus ξεπερνά το εμπόδιο της Napoli, παίρνοντας από νωρίς κεφάλι στην κούρσα της διεκδίκησης ενός ακόμη πρωταθλήματος. Άλλη μια μέρα στη δουλειά. Ο Marotta όμως είχε αντίθετη άποψη. Οι καθιερωμένες δηλώσεις του μετά τον αγώνα, βάζουν φωτιά στην κανονικότητα του Campionato. Τα νέα διαδίδονται ταχύτατα παντού. Με κάθε τρόπο. Για την πλειοψηφία ήταν κεραυνός εν αιθρία. Για τον Andrea Agnelli ήταν μια ψυχρά υπολογισμένη απόφαση, που επεξεργαζόταν καιρό. Κι η στιγμή έμοιαζε ιδανική. Η αποχώρηση του Marotta θα συνοδευόταν κι από εκείνη του Aldo Mazzia. Μια εξίσου σημαντική διοικητική φιγούρα για την εταιρία. Ένας ακόμη αρχιτέκτονας του θαύματος της «Ανάστασης» της Juve. Εξαιτίας όμως της προβολής, της καθημερινής τριβής, αλλά και της αναγνωρισιμότητας, που απολαμβάνει ο Marotta, θα εστιάσουμε μονάχα στους λόγους εκείνους, που έκαναν τη Juve να δείξει την πόρτα της εξόδου στον 61χρονο παράγοντα από το Βαρέζε.
Η εύσχημη δικαιολογία
Στην ανακοίνωση της αποχώρησής του έκανε λόγο για «γενική ανανέωση στη διοίκηση» του οργανισμού Juventus. Χωρίς να αποδώσει ευθύνη σε κανέναν. Στάθηκε με απόλυτη αξιοπρέπεια και με αφοσίωση παροιμιώδη ακόμη και στα τελευταία του λεπτά ως ενεργό στέλεχος του συλλόγου. Υπάρχει δόση αλήθειας, φυσικά, στο λόγο, που παρουσίασε ως αιτία της αποχώρησής του, αλλά δεν μοιάζει επαρκής αυτή η δικαιολογία για την αποχώρηση ενός τόσο σημαντικού στελέχους, με καίριο ρόλο στη δομή και τη διαδρομή του κλαμπ από το 2011 κι εξής. Το πρόταγμα του Agnelli ήταν ίδιο κι απαράλλακτο. «Η Juventus στους 40άρηδες», εννοώντας τους Paratici, Ricci, Re. Στην πραγματικότητα η «ανανέωση» δεν ήταν παρά ένα σημαντικότατο δίλημμα. Ένα υποβόσκον, καιρό τώρα, δίλημμα, που απαιτούσε λύση, κάθε άλλο παρά αναίμακτη. «Αλλάζω ή μετρώ απώλειες». Όπως συνέβη, παλαιότερα με χαμηλόβαθμα στελέχη του αγωνιστικού τμήματος, δεν υπάρχει συμβιβασμός για κάποιον φιλόδοξο. Αν δεν παραχωρούσε τη σκυτάλη στους περιβόητους «40άρηδες», θα τους έχανε, ρισκάροντας το μέλλον του συλλόγου. Όπως ρίσκο είναι η επιλογή της σταθερής αιμορραγίας σε αγωνιστικούς «τεχνοκράτες», αδιάκοπα τα 2 τελευταία καλοκαίρια. Οι bianconeri έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτές τις απώλειες και να ανταπεξέρχονται. Η απώλεια ενός διοικητικού στελέχους της εμβέλειας του Paratici είναι μια υπόθεση διαφορετική. Ισοδυναμεί με καταστροφή. Αν κάτι έχει κάνει βίωμά του ο πρόεδρος στη μέχρι τώρα πορεία του είναι πως «οφείλεις να αλλάξεις, προτού η αλλαγή γίνει αναγκαιότητα». Και στο ζύγι, ο 46χρονος Fabio κρίθηκε πολυτιμότερος και κομβικότερος του μέντορά του, Beppe.
Ραγισμένο γυαλί
Η «ανανέωση» είναι μια αιτιολογία αδύναμη και αίολη. Ας μην κρυβόμαστε. Το πραγματικό αίτιο έχει τις ρίζες του βαθύτερα και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ συγκλίνουν στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα· υπήρχε σημαντική διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα σε πρόεδρο και CEO. Ανάμεσα στον Agnelli και το Marotta. Οι διαφωνίες τους πάνω σε ζητήματα μεταγραφικής πολιτικής πύκνωναν προϊόντος του χρόνου. Αποτέλεσμα η τελική ρήξη. Ο Agnelli και το «μπλοκ» που είχε δημιουργηθεί γύρω του μέσα στην επιτελική ομάδα της διοίκησης – Nedved, Paratici – τάσσονταν υπέρ μιας επιθετικότερης μεταγραφικής πολιτικής. Αντιθέτως, ο Marotta, που παρότι υπήρξε στελεχιακή επιλογή του Agnelli στην αρχή της θητείας του, μάλλον εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του John Elkann μέσα στη Juventus, θεωρούσε πως η ομάδα όφειλε να κινηθεί μετρημένα και συντηρητικά με τρόπο πανομοιότυπο με τη Bayern Munchen. Το χάσμα, που δημιουργήθηκε, έμοιαζε αγεφύρωτο, με αποτέλεσμα τη φημολογούμενη περιθωριοποίηση του Marotta στην τελευταία μεταγραφική περίοδο. Ο ίδιος ο Agnelli πίστωσε εξ’ ολοκλήρου τη μετακίνηση του Cristiano Ronaldo στο νέο-προαχθέντα Fabio Paratici. Σ’ ένα καλοκαίρι, σχεδόν, οργιαστικό για το μέσο Juventino ο «αρχιτέκτονας» αυτής της ομάδας δε βρισκόταν πουθενά. Επιβίωνε ως απλή αναφορά στο οργανόγραμμα.
Re unico
Η ύπαρξη αντίρροπων τάσεων μέσα στη Juve και η διαρκής πάλη ανάμεσα στις 2 φατρίες της οικογένειας Agnelli έχουν καθιερώσει την «πολιτική» στην καθημερινότητα του κλαμπ. Το γενικό πρόσταγμα, από το 2011 μέχρι και τη δεδομένη χρονική στιγμή, ανήκει στον πρόεδρο Andrea Agnelli, αλλά την υψηλή κυριότητα του club έχει ο πρόεδρος της Exor, εταιρίας holding, John Elkann. Λογικό επόμενο είναι η δημιουργία ζητημάτων εξουσίας μέσα στο κλαμπ.. Η εκπαραθύρωση του Marotta έδωσε την εντύπωση ότι ο Andrea Agnelli προσπαθεί να εδραιωθεί ως «Μονοκράτορας» στους Τορινέζους, αποπέμποντας στελέχη, που δεν είναι πιστά σε εκείνον. Παράλληλα, επιχειρεί να δημιουργήσει μια συγκροτημένη ομάδα εμπίστων του, με τον ίδιο στο κέντρο της δραστηριότητας και αύξηση δικαιοδοσιών, όπως ακριβώς συνέβη και με τους Nedved – Paratici. Οι υπόνοιες και οι φήμες για την ύπαρξη «στρατοπέδων» μέσα στη Juve μάλλον γίνονται βεβαιότητα, καθώς οι αποδείξεις, πλέον, είναι απτές. Ακόμη και η φημολογούμενη, το καλοκαίρι και χωρίς ιδιαίτερη υπόσταση, επιστροφή του Lippi σε πόστο διοικητικό στην ομάδα είναι στην ίδια κατεύθυνση, καθώς ο πρώην προπονητής της Juve και των Azzurri είναι γνωστός Umbertiano.
Alto Piemonte και ξεκαθάρισμα
Η υπόθεση «Alto Piemonte» που αφορά τη διείσδυση της ‘ndrangheta στην Curva Sud της Juve, αλλά και σε εκείνες άλλων ομάδων, συντάραξε το παρελθόν έτος το ιταλικό ποδόσφαιρο. Στο πλαίσιο των ερευνών, που αφορούσαν τα οργανωμένα group των Τορινέζων, αποκαλύφθηκαν προνομιακές, σχεδόν φιλικές, σχέσεις των επικεφαλής των οργανωμένων των bianconeri με το Beppe Marotta. Ο ίδιος ο Marotta φέρεται να γνώριζε προσωπικά το Fabio Germani, κεντρική φιγούρα της διείσδυσης του οργανωμένου εγκλήματος στο οπαδικό κίνημα της Juve και γιο του επικεφαλής της καλαβρέζικης μαφίας. Οι καλές σχέσεις των ultras με τον πρώην γενικό διευθυντή πράγματι επιβεβαιώθηκαν, όταν οι πρώτοι έσπασαν τη «σιωπή» τους στη διάρκεια του άτυπου μποϊκοτάζ, που είχαν κηρύξει στη διοίκηση, για να φωνάξουν συνθήματα υπέρ του Marotta. Όλα αυτά λίγες ημέρες μετά την επίσημη ανακοίνωση για τις προθέσεις του συλλόγου αναφορικά με το μέλλον του. Παρά τον εμφανή, αλλά έμμεσο, συσχετισμό του με τους εγκληματικούς κύκλους, που δρούσαν μέσα στο κίνημα των ultras, ο Marotta απολαμβάνοντας της προστασίας του John Elkann δεν κλήθηκε ποτέ, έστω για κατάθεση, από τον εισαγγελέα Pecoraro. Σε αντίθεση με τους Agnelli και Calvo - πρώην οικονομικός διευθυντής της Juve - οι οποίοι σύρθηκαν σε δίκη, όντας κεντρικά πρόσωπα σε ένα πρωτοφανές «κυνήγι μαγισσών», χωρίς περιεχόμενο και αποδείξεις. Ο Andrea Agnelli τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού 4 μηνών και το club με χρηματικό πρόστιμο. Η μεγάλη εικόνα έδειχνε ανάμειξη σε ακόμη ένα σκάνδαλο, βάσει υπονοιών και μόνο, αλλά με σαφή προσωπική ευθύνη. Άλλη μια ρυτίδα στην ήδη τσαλακωμένη εικόνα της ομάδας. Η αποπομπή του Marotta, που αποτελούσε το ακροτελεύτιο έρεισμα των οργανωμένων οπαδών, σήμανε την έναρξη της ενεργούς προσπάθειας του προέδρου της ομάδας να εξοστρακίσει τους οργανωμένους, εκτός Allianz Stadium. Για να πάρει εκδίκηση; Γιατί αυτή ήταν η τέλεια αφορμή, που έψαχνε; Ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Ήταν παράλληλα το έναυσμα για την προσπάθεια μεταμόρφωσης του προφίλ της ομάδας στα πρότυπα των Real Madrid και Barcelona. Ενός προφίλ φιλικότερου και περισσότερο θελκτικού για τον οπαδό – πελάτη.
Money!
Ο οικονομικός παράγοντας ήταν, είναι και θα είναι πάντα σημαντική συνιστώσα σε οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεται στον επιχειρηματικό κόσμο. Η περσινή σεζόν ζωγράφισε με τα ζωηρότερα χρώματα την ευθραυστότητα του οικοδομήματος των συλλόγων, που βασίζουν κυρίως την εισροή χρήματος στην αγωνιστική τους επιτυχία. Ένας «πρόωρος» αποκλεισμός στην ευρωπαϊκή διοργάνωση αρκεί για να προκαλέσει αιμορραγία στα ταμεία του συλλόγου. Η πολιτική του club μοιάζει να αλλάζει, να απομακρύνεται απ’ αυτό που είχαμε συνηθίσει. Λαμβάνει μια πιο εμπορική κατεύθυνση, άρα απαιτεί και περισσότερες οικονομικές θυσίες στο πατρόν του CR7. Και μάλλον ο Marotta δε μπορούσε, ή δεν ήθελε έστω, να υπηρετήσει τη λογική αυτή. Το «black and white and more», αλλά και το νέο 6ετές πλάνο αποτελούν το επιστέγασμα αυτής της αλλαγής πλεύσης προς το εμπορικότερο, με εστίαση στα νέα πρόσωπα και τις φρέσκες ιδέες που αυτά κυοφορούν. Ταυτόχρονα, σε διοικητικό κομμάτι, δε μπορεί να παραγνωριστεί το γεγονός ότι θα υπάρξει μια περιστολή δαπανών όσον αφορά το μισθολογικό κόστος. Ο Marotta καρπώθηκε το περασμένο έτος 5,5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο Mazzia 2,6. Κι ανεξάρτητα με την οποιαδήποτε αύξηση στο ετήσιο έσοδο των 3 – Paratici, Ricci, Re - είναι δεδομένο ότι τα έξοδα θα απομειωθούν.
Μηχανορραφίες
Υπόγεια κανάλια επικοινωνίας υπάρχουν σε όλους τους οργανισμούς, όλες τις εταιρίες. Είναι, σχεδόν, συνώνυμα των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο Andrea Agnelli δεν αρνήθηκε ποτέ την καλή του σχέση και τη διαρκή επικοινωνία του με τους Moggi και Giraudo. Ούτε εκείνοι άλλωστε. Για όσους το αγνοούν, ο νυν πρόεδρος της Vecchia Signora ήταν από τους ελάχιστους, που υποστήριζαν με ζέση τα δύο, υπό διωγμόν, πανίσχυρα μέλη της διαβόητης Triade κατά τη διάρκεια του Calciopoli. Λεπτομέρεια γνωστή, σχεδόν όσο και η αμοιβαία αντιπάθεια ανάμεσα σε Moggi και Marotta. Μπορεί να θεωρηθεί τυχαία η επίσκεψη του Lucky Luciano στις εγκαταστάσεις της Continassa, 1 μήνα και κάτι μετά το οριστικό τέλος του Beppe από τους bianconeri; Ο Agnelli δεδομένα συμβουλεύεται αμφότερους. Άρα, είναι σχεδόν δεδομένος ο επηρεασμός της τελικής απόφασης του 43χρονου παράγοντα από τους Moggi και Giraudo. Και πιο συγκεκριμένα, ο τελευταίος φιγουράρει ως ο άνθρωπος, που πρότεινε την είσοδο του Nedved στο διοικητικό σχήμα και μοχλεύει προς την κατεύθυνση της ταχύτατης ανέλιξής του μέσα σ’ αυτό, βλέποντας «κάτι» μέσα στον Τσέχο. Για να είμαστε δίκαιοι ο Marotta μόνο αφελής δεν είναι. Είχε αντιληφθεί ότι η άμμος στην κλεψύδρα του τελειώνει και είχε ήδη ξεκινήσει συζητήσεις και με τις 2 ομάδες του Μιλάνο. Κάτι, που εξαγρίωσε το γιο του Umberto Agnelli και αποτέλεσε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μιας σχέσης ήδη νεκρής. Η απόφαση ήταν οριστική και αμετάκλητη.
Καταλήγοντας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η αποχώρηση του Marotta είναι μια σημαντική απώλεια για τους bianconeri. Όμως η Juve, ως γνήσια ιταλική ομάδα, με την ιταλική φλόγα μέσα της, έχει κάνει τη δυσκολία και την αντιξοότητα βίωμα της. Έχει συνηθίσει να λειτουργεί και να δουλεύει με τις απώλειες, έχει σφυρηλατήσει το μετάλλό της με αυτόν τον τρόπο. Διαχρονικά, η Juventus έχει μάθει να αναπληρώνει απώλειες στελεχών, προπονητών, παικτών. Να γλείφει τις πληγές της και να τις επιδεικνύει με περηφάνια. Αυτό θα πράξει και τώρα, ίσως με μεγαλύτερη ευθύνη και προσήλωση από κάθε φορά, καθώς εκείνη διέρρηξε τη σχέση με τον Marotta. Εκείνος υπήρξε δεδομένα μια φιγούρα λογικής, αρκετά συντηρητικός, που κρατούσε τα μπόσικα μέσα στην ομάδα,. Λειτουργούσε πέρα από την παρόρμηση της στιγμής. Βλέποντας βαθύτερα και με περίσσια ψυχραιμία. Είναι μια φιγούρα που θα λείψει, έστω κι αν αυτή η απώλεια αποβεί προς όφελος του ιταλικού πρωταθλήματος και της Juve εν ευθέτω χρόνω. Του αξίζει κάθε επαγγελματική αναγνώριση κι επιτυχία.
Beppone, grazie mille!
