Το 3-5-2 και πώς μπορεί να γίνει ολοκληρωτικό επιθετικό σύστημα.

                                       Δύο από τους σχηματισμούς της Νάπολι, επί εποχής Ματζάρι και Λαβέτσι-Καβάνι.

Τρεις προπονητές εφαρμόζουν με πίστη και αποτελέσματα το 3-5-2 στην Ιταλία: ο Κόντε στη Γιουβέντους, ο Ματζάρι στη Νάπολι (και πλέον στην Ίντερ) και ο Πραντέλι στην Εθνική Ιταλίας. Για εμένα, καλύτερα απ’ όλους το εφαρμόζει ο Ματζάρι κι εξηγούμαι. Ας πάρουμε, ως παράδειγμα, την πρόσφατη Νάπολι (πριν τη φυγή του).

Οι πυλώνες της ομάδας αυτής ήταν βασικά 4: οι τρεις αμυντικοί (όχι τίποτα ιδιαίτερο σαν παίκτες, δυστυχώς) με τα δύο ακραία μπακ-μηχανάκια, οι δύο χαφ στο κέντρο (Ινλέρ κυρίως, αλλά και Μπεχράμι) με οριζόντιες κινήσεις και έμφαση στην άμυνα (με τον Ίνλερ να κάνει, συνήθως, ένα μικρό βάθος ανάμεσα στους δύο), ο παίχτης-κλειδί μπροστά τους (Χάμσικ) και τέλος, ο επιθετικός με την καλύτερη κίνηση δίχως τη μπάλα και την καλύτερη συμμετοχή στην ανάπτυξη στον κόσμο (Καβάνι), χωρίς να είναι μάλιστα ιδιαίτερα μπαλαδόρος. Μένει άλλος ένας επιθετικός. Αυτός είναι, συνήθως, ένας ευέλικτος παίκτης, που μπορεί να κάνει κίνηση κάθετη με τη μπάλα (ντρίμπλα), αλλά και χωρίς αυτή (π.χ. Πάντεφ, Ινσίνιε). Πού διαφέρει αυτός ο τρόπος προσέγγισης από το κλασικό 3-5-2;

Το κλασικό 3-5-2 έχει έναν παίκτη μπαλαδόρο, που παίζει ¾ επιθετικός και ¼ μέσος (παίκτες τέτοιου είδους: Κασσάνο, Ντελ Πιέρο, Τόττι κ.α.) κι ένα σέντερ φορ. Εδώ όμως, γινόταν κάτι άλλο. Ο Καβάνι έχει μια έμφυτη τάση να κινείται προς τα δεξιά και μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ματζάρι εκμεταλλευόταν την κίνηση του Χάμσικ να βγαίνει σαν κρυφός επιθετικός ή αριστερό εξτρέμ (swap με Χάμσικ, ανάλογα με την πλευρά, που εκδηλώνεται η επίθεση). Αν αποδεχθούμε ότι οι 3 του κέντρου σχηματίζουν τρίγωνο, στην κορυφή του είναι ο Χάμσικ, ο οποίος είναι, ίσως, ο μοναδικός παίκτης, που έχει τη δυνατότητα να ανήκει, κατά βούληση, σε δύο τρίγωνα (του κέντρου και της επίθεσης). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σύστημα γίνεται συνέχεια 3-4-3 στην επίθεση, που είναι πολύ επιθετικό, και στην άμυνα 5-4-1, με τον Καβάνι να κλείνει δεξιά πολλές φορές και να γίνεται εσωτερικός μέσος ή κλασικό 3-5-2.

Στην Ίντερ τώρα, βλέπω ότι έχει έναν παίκτη πάλι μπροστά από τα δύο χαφ (Αλβάρεζ), αλλά με δυνατότητα δημιουργίας πιο πολύ (κι όχι παιχνιδιού κρυφού φορ) και θέλει να κάνει έτσι το σύστημα, ώστε να γίνεται στιγμιαίος ρόμβος με τον Κόβασιτς (όταν μπαίνει) σε 3-6-1. Πολύ αμυντικός προσανατολισμός, για μένα, και δεν του βγαίνει, γιατί δεν έχει τρομερά φουλμπακ. Αν είχε Μαρτσέλο και Κουαδράδο (τυχαία λέω αυτούς τους 2, εννοώ γενικά φουλμπακ, που εύκολα γίνονται εξτρέμ) θα μπορούσε να το παίξει καλύτερα.

Ο Πραντέλι με τη σειρά του έχει trequartista. Τον Κασσάνο ή το Ντι Μικέλε (που δεν πολυκάνει γι’ αυτόν το ρόλο). Έχει ένα τρίγωνο στο κέντρο, με τον Πίρλο να είναι πίσω από τους Ντε Ρόσι (ή Μαρκίζιο)-Μοντολίβο στην επίθεση και μπροστά, συνήθως, στην άμυνα (τον ντουμπλάρει συνέχεια ο Ντε Ρόσι/Μαρκίζιο, που είναι πάνω κάτω). Αυτά, απ’ όσα είδα στο Euro, δεν έχω δει σοβαρά Ιταλία, στη συνέχεια (Confederations Cup).

Ο Κόντε παίζει κι αυτός με παίχτη πίσω, στο τρίγωνο του κέντρου (τον Πίρλο κι αυτός). Η διαφορά με τον Πραντέλι είναι ότι ο Πίρλο είναι μονίμως πίσω. Η φιλοσοφία είναι να έχει την τέλεια άμυνα και το καταφέρνει, αν και υπερβάλλει. Ο άξονας Μπουφόν-Κιελίνι-Βιντάλ θα έπρεπε να του δίνει σιγουριά. Συγκεκριμένα, ο Κιελίνι είναι, για μένα, ο καλύτερος σκληρός στόπερ στον κόσμο και τέλειος μαν-του-μα(ν)-δόρος. Μ’ έναν καλό παίκτη δίπλα του, που να έχει χημεία (ο Μπαρτσάλι είναι τέτοιος) μπορεί να απελευθερώσει την 3^η θέση για τον παίκτη, που περιγράφεται παρακάτω.

                                                                       Η Γιουβέντους σε θέση άμυνας στο περσινό Γιουβέντους-Νάπολι 2-0.

Για εμένα, η Γιουβέντους μπορεί να παίξει ποιοτικότατο 3-5-2, αν κάνει τα εξής: 1) Να πάρει έναν παίκτη για την άμυνα, που να έχει τα χαρακτηριστικά των εξής τριών παικτών με σειρά προτεραιότητας: Χάβι Μαρτίνεζ, Χούμελς, Πικέ, παλιός Λούσιο (όχι αυτούς κατ’ ανάγκη). Τέτοια περίπτωση είναι ο Τιν Γεντβάι, που πήρε η Ρόμα για το μέλλον και ο Τσίριτσες, που πήγε Τότεναμ. Αμυντικό με πολύ καλή τεχνική, δηλαδή αντίληψη, που να γίνεται και χαφ. 2) Να πάρει δύο ποιοτικά ακραία μπακ (τουλάχιστον αριστερό). Πρόταση: Κουαδράδο (με λίγη δουλειά στη δύναμη) και Κρισίτο (ή Σαντόν, αλλά αυτόν τον θέλω στη Μίλαν). 3) Να αλλάξει τη φορά στο τρίγωνο του κέντρου. Ο ένας ο Βιντάλ, ο άλλος ο Πογκμπά (ή Πίρλο στη Σέριε Α) και μπροστά ένας μπαλαδόρος με παιχνίδι και στα 2 τρίγωνα. Πρόταση: Γιόβετιτς, Λαμέλα, Μχκιταριάν (πολύ δύσκολο, αλλά λέμε τώρα). 4) Να εμπιστευθεί το Γιορέντε, που τον έχω παρακολουθήσει και μου αρέσει πολύ. Με Μπιέλσα και 3-4-3 (ο Μαρτίνεζ ο τρίτος πίσω που γινόταν εύκολα χαφ κάνοντας τον αντιδιαμετρικό Χάμσικ) έκανε παπάδες, αλλά είναι ένα χρόνο χωρίς παιχνίδια και ίσως αργεί να προσαρμοστεί στο ιταλικό στυλ ποδοσφαίρου. Ο Τέβεζ είναι επιθετικός κι όχι ¾.

Αυτή είναι η άποψή μου. Με τέτοιο ποδόσφαιρο στο κέντρο, θα έκανε τρελή μόντα και ο Βεράτι, αλλά πλέον ξεφεύγει το μπάτζετ. Γενικότερα, όλες οι μεγάλες ιταλικές ομάδες πρέπει να μειώσουν τα ρόστερ τους και να δουλεύουν με 22 πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Αν καταφέρουν και αποδεσμεύσουν παίκτες με κάποιο κέρδος, πρέπει να τα επενδύσουν σε λίγους και καλούς. Έχουμε συμφωνήσει με τον αλεξ μπιανκονέρο σε αυτό το πρόβλημα, όπως και σε άλλα (δανεισμοί, συνιδιοκτησίες, γήπεδα κτλ), αλλά ίσως είναι αντικείμενο μελλοντικού άρθρου.

Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Χονδρόπουλος