Δύσκολη ζωή στο Θέατρο των Ονείρων

                             



27 Μαΐου 2016. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανακοινώνει την πρόσληψη του Ζοζέ Μουρίνιο. Στην επίσημη φωτογράφηση φορά το κοστούμι, τη γραβάτα του και με ένα πλατύ χαμόγελο δηλώνει πώς αισθανόταν πάντα μια σύνδεση με το Ολντ Τράφορντ. «Έχω πολλές σημαντικές αναμνήσεις από αυτό το γήπεδο και υπήρχε πάντοτε μια επικοινωνία με τους οπαδούς. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι εδώ σαν προπονητής της ομάδας και ανυπομονώ για τα χρόνια που έρχονται».

27 Αυγούστου 2018. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γνωρίζει βαριά ήττα με 0-3 από την Τότεναμ στο Όλντ Τράφορντ. Στη συνέντευξη τύπου ο Πορτογάλος προπονητής δε θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο της 27^ης Μαΐου. Σκυθρωπός, με πρόσωπο γεμάτο θυμό εξαπολύει επίθεση στους δημοσιογράφους, που διψούν για αίμα. Πριν το τέλος της, σηκώνει τα 3 δάκτυλά του φωνάζοντας «Για να τελειώνουμε· γνωρίζετε ποιο ήταν το σκορ; 3-0, 3-0. Ξέρετε τι δείχνει αυτό; 3-0. Δείχνει όμως και τον αριθμό των πρωταθλημάτων, που έχω κατακτήσει. Και έχω κερδίσει μόνος μου περισσότερα πρωταθλήματα στην Αγγλία απ’ όσα έχουν κερδίσει οι υπόλοιποι 19 προπονητές. 3 εγώ, 2 αυτοί (σ.σ. Πεπ Γκουαρδιόλα και Μανουέλ Πελεγκρίνι). Θα με σέβεστε! Σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός!»

Τι είχε όμως μεσολαβήσει πριν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο; Για πολλούς, η περυσινή σεζόν τελείωσε επιτυχημένα για την Γιουνάιτεντ. Η 2^η θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και ο τελικός στο FA Cup ήρθαν να προστεθούν στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ και του Λιγκ Καπ της σεζόν 2016-17. Παράλληλα, οι «Κόκκινοι Διάβολοι» θα συμμετείχαν δεύτερη συνεχόμενη σεζόν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, για πρώτη φορά μετά την απόσυρση του εμβληματικού σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα κι αυτό δεν άργησε να φανεί. Και αυτό το καλοκαίρι ο Μουρίνιο απαίτησε με επιμονή πολυδάπανες μεταγραφές. Έχοντας παροπλίσει αμφότερους τους κεντρικούς αμυντικούς, που αποκτήθηκαν επί θητείας του, απαίτησε την απόκτηση ενός ακόμη σέντερ μπακ, ενός εξτρέμ κι ενός χαφ. Η διοίκηση ικανοποίησε την επιθυμία του για τον παίκτη στο κέντρο – Φρεντ – αλλά προτίμησε να διατηρήσει τις θέσεις της σχετικά με τα μεταγραφικά.

Αυτή ήταν η στιγμή, που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Συγκρούσεις και προβλήματα δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Προβλήματα τα οποία όμως, είχαν τις ρίζες τους λίγα χρόνια πίσω. Η διοίκηση των Γκλέιζερ, μετά την ταυτόχρονη αποχώρηση Φέργκιουσον και Τζιλ, βρέθηκε σε μια πρωτόγνωρη για τα, μέχρι τότε δεδομένα της, κατάσταση. Και κυριότερα, με μια κατάσταση για την οποία δεν είχε μεριμνήσει να προετοιμαστεί στο ελάχιστο. Ο σερ Άλεξ ήταν ακρογωνιαίος λίθος για το σύγχρονο οικοδόμημα της Γιουνάιτεντ. Από εκείνον περνούσαν όλες οι αποφάσεις, που αφορούσαν το ποδοσφαιρικό τμήμα. Με τον Τζίλ είχαν αναπτύξει έναν άκρως πετυχημένο κώδικα επικοινωνίας, που συντελούσε στην εύρυθμη λειτουργία του συλλόγου. Με την ταυτόχρονη φυγή των 2 το οικοδόμημα κατέρρευσε.



                        




Αποτέλεσμα; Μια διοίκηση που θέλει ο σύλλογος να είναι εμπορικός και συνάμα πιστός στις ρίζες του. Μια διοίκηση, που θέλει να βλέπει επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά με αισθητή στροφή σε μια πιο κυνική φιλοσοφία. Μια διοίκηση η οποία, ουσιαστικά, δεν ξέρει τι θέλει και δε διαθέτει την παραμικρή ποδοσφαιρική τεχνογνωσία. Μετά τα αποτυχημένα πειράματα με Ντέιβιντ Μόις και Λουίς Φαν Χάαλ, αποφάσισε να «κόψει δρόμο», προσλαμβάνοντας τον 55χρονο τεχνικό, που έχτισε την καριέρα του πάνω στη φήμη του ανθρώπου του άμεσου αποτελέσματος. Αποτελέσματα τα οποία ήρθαν. Απούσας της εξωπραγματικής Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα, ο περυσινός τίτλος ίσως να κατέληγε στην κόκκινη πλευρά της πόλης. Αυτό δε σημαίνει ότι παρουσίασε επιθετικό ποδόσφαιρο η Γιουνάιτεντ. Αντιθέτως. Τα στατιστικά της περασμένης σεζόν καταδεικνύουν ότι αποτελούσε τη χειρότερη ομάδα της πρώτης 5άδας. Στηριζόμενη όμως στην κυνικότητά, που της εμφύσησε ο Μουρίνιο, και την εξωπραγματική χρονιά του τερματοφύλακά της, κατόρθωσε να πάρει τα αποτελέσματα τα οποία ήθελε.

Επιστροφή στο περυσινό καλοκαίρι. Ο Πορτογάλος κατά την προσφιλή του τακτική απαίτησε ακόμη περισσότερους παίκτες. Ήταν μάλιστα διατεθειμένος να αποχωριστεί κάποιους από τους ήδη υπάρχοντες για να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Η διοίκηση αρνείται να ενδώσει, καθώς θεωρεί ότι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές μπορούν να αποδώσουν μελλοντικά και του αρνείται επιπλέον κεφάλαια για μεταγραφές. Εν ολίγοις, παρακάμπτει τον προπονητή και αποφασίζει μόνη της. Έναν προπονητή, που η ίδια βιάστηκε να ανανεώσει μέσα στο χειμώνα.



                     



Ο Πορτογάλος απασφαλίζει και εμφανίζει όλες τις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα του. Γκρίνια στα ΜΜΕ, «ισοπέδωση» του ρόστερ, καθώς και άλλα αντιεπαγγελματικά σχόλια γίνονται κομμάτι της  καθημερινότητας του συλλόγου. Η σεζόν ξεκινά και τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα δεν αργούν. Εκεί αρχίζει να χάνεται και κάθε υποψία ελέγχου. Τσακωμοί, παροπλισμός παικτών, κριτική, διαρροές στα ΜΜΕ, ακυρώσεις συνεντεύξεων τύπου κλπ. Τα τελευταία αποτελέσματα σε Αγγλία και Ευρώπη δείχνουν ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Όλα αυτά μέχρι να συναντήσει τη Νιουκάσλ του Ράφα Μπενίτεθ. Του ανθρώπου που λατρεύει να μισεί. Στο πρώτο τέταρτο οι «Καρακάξες» είχαν προβάδισμα 2 τερμάτων, αλλά με τις κατάλληλες αλλαγές γίνεται η ανατροπή, ο αγώνας λήγει 3-2 και ο Μουρίνιο παίρνει παράταση ζωής. Η επιστροφή από τη διακοπή του Nations League βρίσκει την ομάδα μια ανάσα μακριά από το διπλό στο Στάμφορντ Μπριτζ. Ο Πορτογάλος ανασαίνει βαθιά. Είναι αρκετή για να «βγάλει» τη σεζόν; Δύσκολο να το προβλέψει κάποιος.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως οι πιθανότητες είναι ισόποσα μοιρασμένες. Μια ήττα στο αυριανό (σ.σ. σημερινό) παιχνίδι, καθώς και μια γκέλα σε ένα από τα 2 επόμενα παιχνίδια με Έβερτον και Μπόρνμουθ είναι ικανές να ρίξουν ξανά την ομάδα σε εσωστρέφεια. Και ομάδες – βούτυρο στο ψωμί, όπως η φετινή Νιουκάσλ δε βρίσκονται στο δρόμο σου κάθε μέρα.

Η Γιουβέντους, λοιπόν, μοιάζει το φαβορί για τον αυριανό (σ.σ. σημερινό) αγώνα. Ξεκάθαρα. Αλλά και με έναν αστερίσκο. Τη συντηρητική φιλοσοφία του προπονητή της. Αν μπει στον αγωνιστικό χώρο για να κάνει το παιχνίδι της, εύκολα ή δύσκολα θα φύγει με το «διπλό». Αν μπει για να περιμένει, ίσως να αντιμετωπίσει προβλήματα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να μη διάγει τις καλύτερες μέρες της σύγχρονης ιστορίας της, αλλά δεν παύει να διαθέτει ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ. Και στις ευρωπαϊκές βραδιές οι παίκτες τείνουν να εμφανίζουν ένα πρόσωπο πολύ διαφορετικό. Αν δεν προσέξει τους Σο, Μαρσιάλ, Πογκμπά, Μάτα και Ράσφορντ, η Γιουβέντους θα αντιμετωπίσει κινδύνους.


Επιμέλεια κειμένου: Greek Devil

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Μάσσιμο

Το «βάρος» και η «ελαφρότητα» είναι δύο έννοιες/επιλογές που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει την ζωή, τα παράλογα της και αυτά που μπορεί να του συμβαίνουν καθημερινά. Υπό το πρίσμα αυτών των δύο λοιπόν διέπεται η ζωή των περισσότερων ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται και σε άλλους τομείς. Εν προκειμένω, αναφέρομαι στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στον Μασσιμιλιάνο Αλέγκρι και την στάση του ως προπονητής.

Σε μια χρονιά μεγάλων αλλαγών για την Γιουβέντους και ενώ όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια εντελώς καινούρια σελίδα στην ιστορία της ομάδας, υπάρχει κάποιος που παραμένει ακίνητος και τραγικά κολλημένος στα συμπλέγματα του και στις ίδιες βαρετές, άνοστες και επικίνδυνες, μερικές φορές, ιδέες του. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η «Μεγάλη Κυρία» πραγματοποιεί μια μεταγραφή όπως αυτή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ως τώρα, η διοίκηση της ομάδας δεν είχε μπει στη διαδικασία να γίνει μέρος της άκρατης υπερκοστολόγησης και των πανάκριβων μεταγραφών, που λαμβάνουν χώρα στο ποδόσφαιρο, θεωρώντας ότι μπορείς να χτίσεις ένα κορυφαίο σύνολο με μια λιτή οικονομική πολιτική. Ο Τζίτζι Μπουφόν αποτελεί παρελθόν από το τέρμα της Γιούβε, αφού προτίμησε να ξεκινήσει μια νέα περιπέτεια στην Γαλλία και την Παρί. Ο Κλαούντιο Μαρκίζιο, ο δυνητικά επόμενος αρχηγός της ομάδας και σπλάχνο της, αποτελεί επίσης παρελθόν γιατί δεν είχε μέλλον στην ομάδα που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε. Φαίνεται, πως οι ποδοσφαιρικές αρετές του Κεντίρα και η αέναη ανυπαρξία του, έπεισαν περισσότερο τον προπονητή της ομάδας, να τον κρατήσει και να του ανανεώσει τον συμβόλαιο με αύξηση απολαβών μάλιστα. Άλλο ανέκδοτο αυτό. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.

                        

Με την έλευση του Κριστιάνο Ρονάλντο γεννήθηκε το εξής ζήτημα. Κατά πόσο θα ταιριάξει στον τρόπο παιχνιδιού της, στην φιλοσοφία του προπονητή της, αν θα αλλάξει κάποια στοιχεία στον τρόπου παιχνιδιού του, αν θα αλλάξει στοιχεία στον τρόπο παιχνιδιού της η ίδια η ομάδα. Δε γίνεται να έχεις έναν ποδοσφαιριστή όπως ο Κριστιάνο στην ομάδα σου και να κυνηγάς το 1-0, να παίζεις έναν ποδόσφαιρο που δεν έχεις εσύ την πρωτοβουλία και γενικά να μην κυριαρχείς σε όλους του τομείς. Παρουσία Κριστιάνο Ρονάλντο, λοιπόν, η Γιουβέντους είναι πιο παραγωγική στις φάσεις, σκοράρει περισσότερο, αλλά σίγουρα ως τώρα δεν έχει αποδώσει περισσότερο από 15% που θα μπορούσε. Και κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται στον Μαξ Αλέγκρι και στις επιλογές του. Ο Αλέγκρι θεωρεί ότι σε ένα ρόστερ στο οποίο υπάρχουν για τις θέσεις του κέντρου οι Ματουιντί, Πιάνιτς, Τσαν, Μπετανκούρ και Κεντίρα, αυτός που δεν γίνεται να μην πάρει θέση βασικού είναι ο τελευταίος. Πρόκειται για τον Κεντίρα ο οποίος στα 31 του αγωνίζεται τα τελευταία 3 χρόνια σαν παλαίμαχος. Και λογικό, διότι, εδώ που τα λέμε, δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα φυσικά προσόντα και σε αυτό προστίθεται η τάση που έχει για τραυματισμούς. Για να μην φανώ κακεντρεχής, δεν κατηγορώ τον Κεντίρα που είναι αυτός που είναι. Τόσα μπορεί να αποδώσει. Κατηγορώ τον Αλέγκρι γιατί εντελώς αψήφιστα και με μια αβάσταχτη ελαφρότητα ακυρώνει άλλους 4 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είναι κλάσεις ανώτεροι και μπορούν να προσφέρουν απείρως περισσότερα μέσα στο γήπεδο. Τον κατηγορώ γιατί πάει στην, για εκείνον, πιο ασφαλή επιλογή. Σε αυτό που ξέρει δηλαδή. Θεωρεί μάλλον ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγει να κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. 

                               



Η ζωή όμως είναι σύντομη, πόσο μάλλον η καριέρα στον αθλητισμό. Και αυτή συμβαίνει μόνο μια φορά και μετά σβήνει διά παντός, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η σχολαστική μέριμνα αποφυγής λαθών, δεδομένου ότι η ασήμαντος αθλητικός βίος δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί. Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι ότι στην προσπάθεια να αποφύγει ένα λάθος, κάνει ένα άλλο μεγαλύτερο. Η χρησιμοποίηση του Κεντίρα σε βασικό σχήμα και δη σε σημαντικά παιχνίδια είναι ένα τραγικό λάθος. Όπως και η ανανέωση του συμβολαίου του με αύξηση (!!!) στις ετήσιες απολαβές του. Αυτό που περιγράφω παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Απλά κάθε φορά εμφανίζεται με άλλη μορφή. Την πρώτη φορά ήταν όταν ανέλαβε προπονητής και πέρασε τουλάχιστον ένα 6μηνο για να παίξει κάτι διαφορετικό από αυτό που έπαιζε ο προκάτοχος του, ο δικός μας,  Αντόνιο Κόντε. Όχι, μόνο τακτικά αλλά όσον αφορά και τις επιλογές παικτών.

Για να μην μακρηγορώ και για να φτάσω στο διά ταύτα, το «βάρος» και η «ελαφρότητα» θεωρώ πως είναι δύο ισότιμες και εξίσου σεβαστές εναλλακτικές, χωρίς να τους αποδίδεται συγκεκριμένο ηθικό πρόσημο. Παρόλα αυτά, ανάλογα με την επιλογή που θα κάνει κάποιος, θα μνημονεύεται ως κάτι ιδιαίτερο και αυτόφωτο ή ως κάτι πετυχημένο αλλά συνηθισμένο συνάμα. Μένει να δούμε σε ποια κατηγορία θα ανήκει στο τέλος της ημέρας ο δικός μας Μαξ.

Επιμέλεια κειμένου: Μπερναρντίνο ντι Μπέτο