Γι’ αυτούς, που φυλάττουν Θερμοπύλες.

Ο χρόνος δε ρωτά για τίποτα. Είναι αδυσώπητος. Πανδαμάτωρ. Αφήνει τα σημάδια του σε όλους. Ακόμη και στους δυνατότερους. Στους σπουδαιότερους. Το παρόν κείμενο είναι εκτός των καθιερωμένων. Αρκετοί φίλοι μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο-αφιέρωμα στο David Trezeguet με αφορμή την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Θεωρώ πώς δεν είμαι ο κατάλληλος για τη μεμονωμένη παράθεση των πεπραγμένων του. Κι άλλωστε πώς να χωρέσουν 20 χρόνια ποδοσφαίρου σε μία, δύο, δέκα σελίδες;  Τοιουτοτρόπως σκεπτόμενος αποφάσισα να ανάξω σε κάτι πιο ολοκληρωτικό· να το γενικεύσω στον υπέρτατο βαθμό.

Για τη γενιά μου, τη γενιά των 20 χρονών και κάτι, με μικρές αποκλίσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ο πρώτος συνειδητοποιημένος «ποδοσφαιρικός Έρως» με τη Juventus έλαβε χώρα το 2003. Για τους πιο μεγάλους λίγο νωρίτερα, για τους μικρότερους λίγο αργότερα. Τα χρονικά όρια επιτρέπουν τις αποκλίσεις. Επιτρέπουν τη βιωματικότητα. Για τη γενιά μου, «Μεγάλη Κυρία» σημαίνει Del Piero, Buffon, Nedved, Trezeguet, Camoranesi και ούτω καθ’ εξής. Οι πρώτες μιμήσεις ποδοσφαιριστών ήταν εκείνοι. Δεν αναφέρω τα παραπάνω ονόματα τυχαία. Οι πρώτες μιμήσεις ομάδας είχαν αντικείμενο τη Vecchia Signora. Συν τω χρόνω, μεγαλώσαμε, φτάσαμε να περαιώσουμε στάδια της ζωής μας, που έμοιαζαν μακρινά, «αντρέψαμε». Μαζί μας μεγάλωσαν κι οι ήρωές μας. Ήρωες, που αντί για μπέρτες, μάσκες, γάντια φορούσαν ποδοσφαιρική στολή. Για τη γενιά μου ένας κύκλος κλείνει με τον καιρό.

Στον απόηχο, λοιπόν,  της μεγάλης πρόκρισης στον τελικό του Champions League επί της Real Madrid, όταν πια είχε «κάτσει» η σκόνη κι ο ενθουσιασμός ήρθε το πρώτο παράπονο· «Μακάρι να ‘ταν εδώ ο Alex». Κι όσο ανατρέχεις στο φωτογραφικό υλικό του παιχνιδιού συλλαμβάνεις το μέγεθος του «προβλήματος». Ο Buffon κι ο Pirlo είναι βετεράνοι πλέον. Ο Marchisio τριανταρίζει. Ο Chiellini τα ‘χει πατήσει ήδη. Αργά ή γρήγορα, οι δύο πρώτοι θα αποσυρθούν. Κι είναι ίσως εκείνοι, που τα έδωσαν όλα. Περισσότερο απ’ όλους. Η λύσσα του Gigi ήταν πρωτοφανής και στα δύο παιχνίδια. Ο «Maestro» έτρεξε, λέει, περισσότερο από τον «φανταχτερό» Cristiano Ronaldo στο παιχνίδι του Torino. Συνειρμικά δημιουργούνται εικόνες, που σε οδηγούν σε ένα δεύτερο συμπέρασμα. Αναλογίζεσαι ότι ο portiere από την Carrara αγωνίζεται με κίνητρο το χαμένο τελικό στο Manchester το 2003, στον οποίο ο συμπαίκτης του από τη Brescia αγωνιζόταν στην καρδιά της μεσαίας γραμμής του αντίπαλου δέους. Της ομάδας εκείνης, που του στέρησε το τρόπαιο. Το ντουέτο αυτό, τώρα συμπαίκτες τότε αντίπαλοι, συνδέουν το παρόν με το παρελθόν προ 12 ετών. Μειώνουν τη χρονική απόσταση, που στη σκέψη και τις θύμησες κάθε Juventino ισοδυναμεί με χιλιετία.


                       


Ο Buffon είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος με την τελευταία εκδοχή της ομάδας του Lippi, που αδικήθηκε και αδίκησε τον ίδιο της τον εαυτό, όσο καμιά. Ο μοναδικός, που στέκει ακόμη εκεί με στόχο την «εκδίκηση» και την «εξιλέωση» των συμπαικτών του. Αυτών των ανθρώπων, που πάνω από την προσωπική φιλοδοξία τους έβαλαν την αγάπη για τα ασπρόμαυρα και την ακολούθησαν στο ναδίρ της ιστορίας της. Τη στιγμή που οι ίδιοι είχαν σκαρφαλώσει μόλις στο Everest του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ναι, για τους Del Piero, το Nedved, το Buffon, τον Camoranesi, τον Trezeguet πρόκειται. Τους «Fantastic 5» για τους οπαδούς της «La fidanzata». Μια ομάδας, που διαλύθηκε, ενώ είχε βάλει τα πρώτα λιθαράκια για να κατακτήσει την κορυφή. Μιας ομάδας που δε γκρεμίστηκε απλά, αλλά ισοπεδώθηκε.

Λείπουν όλοι εκείνοι στους οποίους χρωστάμε το ότι οι bianconeri στέκονται ξανά στα πόδια τους. Πλην ενός. Εκείνου, που ενσαρκώνει την ψυχή της ομάδας και σε τελική ανάλυση είναι η ψυχή της. Αν εκείνο το καλοκαίρι αποχωρούσαν όλοι μαζί, ποιος θα οδηγούσε αυτή την ομάδα στο δρόμο της επιστροφή της;  Η απόφαση του ενός συμπαρέσυρε και τους άλλους και εν τέλει ένας πυρήνας 5 ποδοσφαιριστών – ο Nucleo Cinque - ανέλαβε το μεγάλο αυτό φορτίο. Γι’ αυτούς θα παλέψει ο Super Gigi στον τελικό. Και μαζί του οι Chiellini, Pirlo, Marchisio. Είναι το ελάχιστο, που μπορούν να κάνουν για να τους τιμήσουν. Για να εξιλεώσουν τη στάση του συλλόγου απέναντί τους. Για να τους δώσουν μια τελευταία «ποδοσφαιρική» χαρά. Ολοκληρωτικά ποδοσφαιρική. Καμιά συνάφεια με τη χαρά του θεατή, του παρατηρητή, του οπαδού. Σαν να βρίσκονται κι οι ίδιοι στον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου στο Βερολίνο στις 6 Ιουνίου.

                            

Η στάση της Juventus είναι αυτή, που πληγώνει άπαντες. Πλην του Gigi, που είναι ακόμη εν ενεργεία, αλλά και του Pavel, που αποχώρησε, όπως ήθελε και όπως του άξιζε, οι υπόλοιποι τρεις – Del Piero, Trezeguet, Camoranesi – αποχώρησαν πριν το τέλος τους. Οι ιστορίες και των τριών είναι γνωστές. Εκείνη του Capitano πονάει περισσότερο απ’ όλες όμως. Γιατί ήταν η σκληρότερη. Ελάχιστα πριν τον τερματισμό. Και δεν του έπρεπε τέτοια συμπεριφορά. Φυσικά, η παρούσα διοίκηση, που ευθύνεται μονάχα για την αποχώρηση του «Μεγαλέξανδρου», προσπαθεί να επανορθώσει προσφέροντας διοικητικά ή προπονητικά πόστα σε όσους από τους θρύλους της ομάδας έχουν τα προσόντα και τη διάθεση να προσφέρουν στη Juventus. Μπορεί η αγάπη των ανθρώπων αυτών να τους φέρνει ξανά στο Τορίνο, αλλά σε εμάς τους εξωτερικούς παρατηρητές η σπασμωδική επαναφορά τους, εξαιτίας της εν τέλει συνειδητοποίησης της προσφοράς τους, προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Τα όσα έδωσαν, όταν οι περισσότεροι γύρισαν την πλάτη στη Vecchia Signora, δε συγκρίνονται με τίποτα· δε μπαίνουν στη ζυγαριά με καμιά κατάκτηση πρωταθλήματος ή οποιαδήποτε διάκριση.

Το άδειασμα στον Del Piero είναι ο λόγος, που με κάνει να «ζηλεύω» κάτι απ’ τη Milan. Την τάση να αναγνωρίζει. Το προνόμιο και το προσόν της αυτό. Μπορεί να είναι η μεγάλη αντίπαλος της Juve, αλλά κατά γενική παραδοχή πρόκειται για το σύλλογο, που ξέρει να τιμάει τις σημαίες του καλύτερα από κάθε άλλον. Μπορεί να βίωσε 2 κύματα μαζικής αποχώρησης παικτών-θρύλων, που την έπληξαν ανεπανόρθωτα, αλλά τους τίμησε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Αυτό την εξαίρει, την κάνει πιο λαμπερή, παρόλο που βρίσκεται σε τελματώδη κατάσταση. Είναι αδύνατον να μην της το καταλογίσεις.

Για όλα τα παραπάνω, για λόγους κυρίως συναισθηματικούς και λιγότερο αγωνιστικούς, για λόγους ηθικής, «αποκατάστασης» και «επανόρθωσης» της πληγείσας εικόνας των ανθρώπων, που μας κράτησαν στα δύσκολα, ο Gigi, ο Giorgone, o Maestro, o Principino, o Guerriero, o Apache κι όλα τα υπόλοιπα παιδιά δε θα είναι μόνοι τους την «Ώρα της Κρίσης». Δε θα περιοριστούν στην προσωπική δίψα και φιλοδοξία. Κάθε πάσα, κάθε σουτ, κάθε επέμβαση, κάθε τάκλιν θα έχει την αύρα ακόμη 4 τεράστιων φυσιογνωμιών της Juventus. Γι’ αυτό λοιπόν, σε περίπτωση κατάκτησης – γιατί δεν είναι σοφό να προδικάζουμε την εξέλιξη ενός αθλητικού αγώνα, δε θα ‘ναι η κούπα των ποδοσφαιριστών μόνο. Θα ‘ναι η κούπα «Των αντρών, που μένουν, και των ποδοσφαιριστών, που φεύγουν». Θα ‘ναι η κούπα, που θα φέρει το όνομα και φαρδιά πλατιά την υπογραφή «εκείνων, που φύλαξαν Θερμοπύλες» στους δύσκολους καιρούς.

Φόρτσα!

*Για τον κυρ Γιάννη, εκεί ψηλά.