Ευρώπη, τι δύσκολο πράγμα.

                                                         
«Καλή πορεία μπορούμε να κάνουμε και εμείς και η Μίλαν και η Νάπολι. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως είναι νωρίς ακόμα για μια ιταλική ομάδα να φτάσει τόσο ψηλά», δήλωνε σε ανύποπτο χρόνο ο Αντόνιο Κόντε, εκφράζοντας την απαισιοδοξία του για την ιταλική ευρωπαϊκή προοπτική. Ο αποκαρδιωτικός αποκλεισμός της Γιουβέντους από τη συνέχεια της διοργάνωσης υπογραμμίζει με τα μελανότερα χρώματα τον ισχυρισμό του. Οι ιταλικές ομάδες δε μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ψηλότερο επίπεδο, όπως παλιότερα. Παρελθόντι χρόνω. Ο προβληματισμός μου θα αναπτυχθεί συγκριτικά. Το παρελθόν έτος αντιπαραβαλλόμενο με το τρέχον. Η σύζευξή τους θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα. Κρίνω λοιπόν, απαραίτητο ένα μικρό flash back.

Η περσινή αγωνιστική περίοδος θεωρείται πετυχημένη, κατά γενική ομολογία. Κατάκτηση του Supercoppa το καλοκαίρι, δεύτερο συναπτό Scudetto, αποκλεισμός στα ημιτελικά του Coppa Italia, εξαιτίας μιας στραβοκλωτσιάς, αποκλεισμός στα προημιτελικά από την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης για την περσινή περίοδο, Μπάγερν Μονάχου.

Εστιάζοντας στο ευρωπαϊκό σκέλος, η πορεία της Γιουβέντους στη σεζόν-επάνοδό της στο Champions League ήταν άκρως θετική. Με παίκτες, που στην πλειοψηφία τους, διέθεταν ελάχιστες εμπειρίες από το κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο, η πρώτη αυτή χρονιά δε θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από πειραματική και στοίχημα, σ’ όλη τη διάρκειά της. Ένα συνεχές τεστ αντοχών, σωματικών και ψυχικών. Στους ομίλους, η Γιουβέντους δυσκολεύτηκε, δεόντως, από Τσέλσι και Σαχτάρ Ντόνετσκ. Οι παίκτες του Κόντε στάθηκαν τυχεροί, αλλά και ικανοί, προσπερνώντας τους Άγγλους στο photo-finish του ομίλου. Η κληρωτίδα στάθηκε κάτι παραπάνω από γενναιόδωρη, φέρνοντας στο δρόμο των Μπιανκονέρι τη Σέλτικ στην επόμενη φάση. Λαχείο, που δε θα μπορούσε να μείνει ανεξαργύρωτο. Στην οκτάδα, η γερμανική μηχανή της Μπάγερν Μονάχου, στάθηκε εμπόδιο ανυπέρβλητο. Φανέρωσε τις τακτικές και ποιοτικές αδυναμίες της Γιουβέντους με το σκληρότερο τρόπο, τόνισε την υστέρησή της, συγκριτικά με τα μεγαθήρια του χώρου, έριξε στο ναδίρ την αυτοπεποίθηση παικτών και οπαδών. Συνολικά, επανέφερε την ομάδα στη γη, της έδωσε ένα καλό και χρήσιμο μάθημα.

                           
                                                       

 
Οι 3 πληγές. Κοινός τόπων όλων για φέτος, ήταν μια καλύτερη πορεία. Με λίγη τύχη, ίσως, η Γιούβε σκαρφάλωνε ψηλότερα. Βασική επιδίωξη να διατηρηθούν τα περσινά κεκτημένα, με παράλληλη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας. Ο όμιλος ήταν ισορροπημένος, απόρροια της ανόδου στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας. Η ομάδα έδειξε ανήμπορη να υπερβεί το εμπόδιο της Κοπεγχάγης, στη Δανία, και της Γαλατασαράι στο Τορίνο. Επίσης, δεν κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει τον πόντο, που απέσπασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Τορίνο, δεδομένου ότι οι Τούρκοι δέχθηκαν 10 τέρματα από τους Ισπανούς στις 2 μεταξύ τους αναμετρήσεις. Τρία σημεία, που αποδείχθηκαν καταστροφικά για την πορεία των «Μπιανκονέρι» στην Ευρώπη.

Dr. Jekyll και Mr. Hyde. Η διαφορά αγωνιστικής φιλοσοφίας και νοοτροπίας, που παρουσιάζει η Γιουβέντους, από Κυριακή σε Τετάρτη και το αντίστροφο, αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας. Στις εγχώριες υποχρεώσεις της διαθέτει τον αέρα της καλύτερης ομάδας. Αντίθετα, στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια παρουσιάζει φόβο, ανασφάλεια, ηττοπάθεια και επιφυλακτικότητα. Δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εικόνα της συνύπαρξης δύο διαφορετικών ποδοσφαιρικών οργανισμών, στο «σώμα» του ενός. Όπως ακριβώς, συμβαίνει στην ομώνυμη νουβέλα του Robert Louis Stevenson.

Ομολογώ ότι μετά την εκκωφαντική σφαλιάρα από τη Μπάγερν, συντασσόμουν με τους πολέμιους του 3-5-2 και ενστερνιζόμουν τις θέσεις τους, μέχρι κεραίας. Η ολοκλήρωση της φετινής περιπέτειας στο Τσάμπιονς Λιγκ, τόσο νωρίς, καταδεικνύει το πραγματικό πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ψυχολογικό. Στην Ιταλία, η εδραίωσή της Γιουβέντους, ως πρωταθλήτριας, έχει άμεση επίδραση στην ψυχολογία των παικτών, αλλά και των αντιπάλων τους. Το να κερδίζεις σε βοηθά να χτίζεις βήμα-βήμα την αυτοπεποίθησή σου, προκαλώντας παράλληλα το σεβασμό και το δέος των αντιπάλων σου. Η ευρωπαϊκή φανέλα της Γιουβέντους έχει ξεθωριάσει, ενώ δείχνει, με την περιπέτεια της ομάδας την περασμένη 6ετία, να έχει χάσει και σε βάρος. Άκρως λυπηρή η διαπίστωση.

Ο μονόδρομος του Europa League. Διαφωνώ κάθετα με τους καταστροφολόγους και όσους ντρέπονται για τον οδυνηρό αποκλεισμό. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η ήττα είναι ευεργετικότερη της νίκης. Εάν διαθέτεις αθλητική παιδεία και μπορείς να διαχειρίζεσαι σωστά τις αποτυχίες, την αποδέχεσαι με ψηλά το κεφάλι και προχωράς. Η συμμετοχή στο δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό είναι ευκαιρία για τη Γιούβε. Μοναδική ευκαιρία να μάθει να κερδίζει και στην Ευρώπη. Κατακτώντας μια ευρωπαϊκή κούπα, είναι ένα βήμα εγγύτερα στην επιστροφή και στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Αξιωματικά, όταν κερδίζεις, ατσαλώνεσαι σαν ομάδα, αποκτάς μέταλλο, προσθέτεις βάρος στη φανέλα. Σίγουρα, Champions και Europa League δεν είναι μεγέθη συγκρίσιμα. Η ανομβρία της Γιουβέντους είναι μακρά και δε διαθέτει την πολυτέλεια να σνομπάρει το τρόπαιο. Άρα, η μέχρι τέλους πορεία στο Europa League αποτελεί αναγκαιότητα εκ των ουκ άνευ.

Οι υστερούντες. Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της Μεγάλης Κυρίας. Ενώ, ο Γιορέντε, με τα γκολ του ενάντια στη Ρεάλ «κέρδισε» χρόνο, αυτοπεποίθηση και βρήκε φόρμα, το alter ego του στην επίθεση διέγραψε τελείως αντίθετη πορεία. Μιλώ, φυσικά, για τον Τέβες. Ο Απάτσι έχει ξεκινήσει θετικά τη σεζόν, αλλά στην Ευρώπη απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Από κοντά κι ο σταθερά μέτριος έως κακός Μαρκίζιο. Ο Κλαούντιο μοιάζει υπνωτισμένος, χωρίς προσανατολισμό και καθήκοντα στο τερέν, με το αδιάκοπο και συγχρόνως ανούσιο τρέξιμό του, να μην προσφέρει το κάτι παραπάνω. Από ‘κει και πέρα, η αμυντική οργάνωση της ομάδας είναι σίγουρα point to blame. Τελεία. Ιταλική άμυνα, που να παρουσιάζει συμπτώματα αποσύνθεσης και τοποθετήσεις παιδικής χαράς, δε μπορεί να αποκαλεί εαυτόν «άμυνα».Ο βασικός υστερών όμως, δυστυχώς, ήταν η απουσία πάθους και δίψας από μέρους των παικτών. Εκεί κρίθηκε και ο χτεσινός χιονοπόλεμος, με την ενδεκάδα που παρέταξε ο Κόντε να μοιάζει φοβισμένη, την ώρα που οι παίκτες της Γαλατά έτρωγαν σίδερα.

Ο οικονομικός αντίκτυπος. Πέρσι η Γιουβέντους ξεπέρασε κατά 10 εκατομμύρια τα έσοδα της τροπαιούχου Μπάγερν. 65,3 μύρια ευρώ, έναντι 55 των Βαυαρών. Ο πρόωρος φετινός αποκλεισμός ματώνει οικονομικά τα ταμεία της ομάδας. Το ύψος της «χασούρας» αναμένεται να ανέλθει στα 30 εκατομμύρια ευρώ, κατά προσέγγιση. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο σε περίοδο οικονομικής κρίσης στη γείτονα χώρα, αλλά και προσπάθειας οικονομικής ανάκαμψης από μέρους της Γιουβέντους. Το οικονομικό χάσμα μεταξύ των δύο διοργανώσεων της Uefa είναι τεράστιο. Χαρακτηριστικά, ο νικητής του Europa League θα βάλει στα ταμεία του, συνολικά, το ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ. Στόχος, οικονομικά, είναι η κατάκτησή του, ώστε τα επιπλέον έσοδα να φέρουν τον οικονομικό απολογισμό του 2013-14 σε σημείο ισορροπίας/break even. Εάν επιτευχθεί ο εν λόγω στόχος, είναι πολύ πιθανό να μην επηρεαστεί ο μεταγραφικός σχεδιασμός του καλοκαιριού. Σε διαφορετική περίπτωση, μιλάμε για άλμα προς τα πίσω, όσο και να μας πονά.

Ο μεταγραφικός μποναμάς. Εξ’ ορισμού η μεταγραφική περίοδος του Γενάρη δεν προσφέρεται για σπουδαίες αγορές και πολυδάπανες μεταγραφές. Λίγοι παίκτες, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, είναι διαθέσιμοι. Στη Γιουβέντους, αντιλαμβανόμενοι το παραπάνω αξίωμα, προγραμμάτιζαν μία και μόνο μεταγραφή. Εκείνη του Ράτζα Ναινγκολάν από την Κάλιαρι, με τη μορφή δανεισμού μέχρι το καλοκαίρι και οψιόν αγοράς. Η τροπή, που πήραν τα πράγματα, μετέτρεψε τη συγκεκριμένη κίνηση σε «περιττή πολυτέλεια». Πέραν των αγορών και στο μέτωπο των ανανεώσεων, εκτιμώ ότι δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Δηλαδή, ο Πογκμπά θα κληθεί από τη διοίκηση να ανανεώσει, οι συζητήσεις με τον Πίρλο έχουν μετατεθεί για το Φεβρουάριο. Όβερ. Από ‘κει και πέρα, ίσως να πουληθεί κάποιος από τους επιθετικούς, που μοιάζει λιγότερο ευχαριστημένος, ώστε να περιοριστεί η «τρύπα» από τα διαφυγόντα κέρδη. Ασπάζομαι τη δήλωση του Μορένο Τοριτσέλι ότι «Από το Γενάρη η Γιουβέντους πρέπει να προγραμματίσει το μέλλον». Το διάστημα από το Γενάρη μέχρι και το καλοκαίρι του 2014, δικαίως θεωρείται ως το κρισιμότερο χρονικό διάστημα επί ηγεσίας Αντόνιο Κόντε. Είναι σημείο καμπής, που λένε.

Το σοκ και το έξτρα κίνητρο. Κάθε τέτοιος αποκλεισμός σοκάρει την ομάδα, που τον υφίσταται. Το μονοπάτι της αντίδρασης έχει δύο διακλαδώσεις. Το δρόμο της Γιουνάιτεντ και το δρόμο της Τσέλσι. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, ότι η Γιουβέντους είτε θα επιλέξει να απαξιώσει τη διοργάνωση με τη στάση της, καθώς δε συνάδει με τις επιδιώξεις του συλλόγου, είτε θα πορευτεί κανονικά, απαρέγκλιτα και θα δώσει τα πάντα για πιθανή κατάκτησή της. Ρόλο στην παραπάνω επιλογή, παίζουν οι ορέξεις διοίκησης και προπονητή.

Ο Κόντε έχει μπροστά του μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ευρωπαϊκό τίτλο. Εκτιμώ πώς δε θα την αφήσει ανεκμετάλλευτη. Με τη σημειολογία να είναι υπέρ του σε συνάρτηση με το χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και το γεγονός ότι ο τελικός του Europa League γίνεται στο σπίτι της Μεγάλης Κυρίας, θεωρώ ότι η Γιουβέντους θα χτυπήσει πάση θυσία το τρόπαιο. Το μοναδικό ερωτηματικό είναι ο τρόπος με τον οποίο ο προπονητής θα πεισμώσει τους παίκτες και θα τους δώσει κίνητρο για να καταθέσουν την ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο.

Συνοψίζοντας, όλοι και όλα συγκλίνουν και εστιάζουν στην απογοήτευση, ελέω αποκλεισμού. Ενδεδειγμένη λύση όμως, είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας μας. Καμιά ομάδα δεν απέτυχε από το Δεκέμβρη. Η διοίκηση εξέφρασε τη στήριξή της στην ομάδα, μέσω του επικεφαλής της, Αντρέα Ανιέλι. Άλλωστε, ένας νέος αγωνιστικός ορίζοντας ανοίγεται για τη Γιουβέντους. Ας μείνουμε στα θετικά της υπόθεσης κι ας θεωρήσουμε τον αποκλεισμό την αρχή για κάτι καλύτερο, υγιέστερο, δυνατότερο και λαμπρότερο. Το τέλος μιας περιπέτειας, σηματοδοτεί την έναρξη μιας άλλης. Ας συντροφεύσουμε την ομάδα σ’ αυτό το ταξίδι κι αισιοδοξώ ότι θα βρισκόμαστε στην πόλη των Ταύρων, το Μάη.