Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Μάσσιμο

Το «βάρος» και η «ελαφρότητα» είναι δύο έννοιες/επιλογές που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει την ζωή, τα παράλογα της και αυτά που μπορεί να του συμβαίνουν καθημερινά. Υπό το πρίσμα αυτών των δύο λοιπόν διέπεται η ζωή των περισσότερων ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται και σε άλλους τομείς. Εν προκειμένω, αναφέρομαι στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στον Μασσιμιλιάνο Αλέγκρι και την στάση του ως προπονητής.

Σε μια χρονιά μεγάλων αλλαγών για την Γιουβέντους και ενώ όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια εντελώς καινούρια σελίδα στην ιστορία της ομάδας, υπάρχει κάποιος που παραμένει ακίνητος και τραγικά κολλημένος στα συμπλέγματα του και στις ίδιες βαρετές, άνοστες και επικίνδυνες, μερικές φορές, ιδέες του. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η «Μεγάλη Κυρία» πραγματοποιεί μια μεταγραφή όπως αυτή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ως τώρα, η διοίκηση της ομάδας δεν είχε μπει στη διαδικασία να γίνει μέρος της άκρατης υπερκοστολόγησης και των πανάκριβων μεταγραφών, που λαμβάνουν χώρα στο ποδόσφαιρο, θεωρώντας ότι μπορείς να χτίσεις ένα κορυφαίο σύνολο με μια λιτή οικονομική πολιτική. Ο Τζίτζι Μπουφόν αποτελεί παρελθόν από το τέρμα της Γιούβε, αφού προτίμησε να ξεκινήσει μια νέα περιπέτεια στην Γαλλία και την Παρί. Ο Κλαούντιο Μαρκίζιο, ο δυνητικά επόμενος αρχηγός της ομάδας και σπλάχνο της, αποτελεί επίσης παρελθόν γιατί δεν είχε μέλλον στην ομάδα που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε. Φαίνεται, πως οι ποδοσφαιρικές αρετές του Κεντίρα και η αέναη ανυπαρξία του, έπεισαν περισσότερο τον προπονητή της ομάδας, να τον κρατήσει και να του ανανεώσει τον συμβόλαιο με αύξηση απολαβών μάλιστα. Άλλο ανέκδοτο αυτό. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.

                        

Με την έλευση του Κριστιάνο Ρονάλντο γεννήθηκε το εξής ζήτημα. Κατά πόσο θα ταιριάξει στον τρόπο παιχνιδιού της, στην φιλοσοφία του προπονητή της, αν θα αλλάξει κάποια στοιχεία στον τρόπου παιχνιδιού του, αν θα αλλάξει στοιχεία στον τρόπο παιχνιδιού της η ίδια η ομάδα. Δε γίνεται να έχεις έναν ποδοσφαιριστή όπως ο Κριστιάνο στην ομάδα σου και να κυνηγάς το 1-0, να παίζεις έναν ποδόσφαιρο που δεν έχεις εσύ την πρωτοβουλία και γενικά να μην κυριαρχείς σε όλους του τομείς. Παρουσία Κριστιάνο Ρονάλντο, λοιπόν, η Γιουβέντους είναι πιο παραγωγική στις φάσεις, σκοράρει περισσότερο, αλλά σίγουρα ως τώρα δεν έχει αποδώσει περισσότερο από 15% που θα μπορούσε. Και κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλεται στον Μαξ Αλέγκρι και στις επιλογές του. Ο Αλέγκρι θεωρεί ότι σε ένα ρόστερ στο οποίο υπάρχουν για τις θέσεις του κέντρου οι Ματουιντί, Πιάνιτς, Τσαν, Μπετανκούρ και Κεντίρα, αυτός που δεν γίνεται να μην πάρει θέση βασικού είναι ο τελευταίος. Πρόκειται για τον Κεντίρα ο οποίος στα 31 του αγωνίζεται τα τελευταία 3 χρόνια σαν παλαίμαχος. Και λογικό, διότι, εδώ που τα λέμε, δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα φυσικά προσόντα και σε αυτό προστίθεται η τάση που έχει για τραυματισμούς. Για να μην φανώ κακεντρεχής, δεν κατηγορώ τον Κεντίρα που είναι αυτός που είναι. Τόσα μπορεί να αποδώσει. Κατηγορώ τον Αλέγκρι γιατί εντελώς αψήφιστα και με μια αβάσταχτη ελαφρότητα ακυρώνει άλλους 4 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είναι κλάσεις ανώτεροι και μπορούν να προσφέρουν απείρως περισσότερα μέσα στο γήπεδο. Τον κατηγορώ γιατί πάει στην, για εκείνον, πιο ασφαλή επιλογή. Σε αυτό που ξέρει δηλαδή. Θεωρεί μάλλον ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγει να κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. 

                               



Η ζωή όμως είναι σύντομη, πόσο μάλλον η καριέρα στον αθλητισμό. Και αυτή συμβαίνει μόνο μια φορά και μετά σβήνει διά παντός, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η σχολαστική μέριμνα αποφυγής λαθών, δεδομένου ότι η ασήμαντος αθλητικός βίος δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί. Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι ότι στην προσπάθεια να αποφύγει ένα λάθος, κάνει ένα άλλο μεγαλύτερο. Η χρησιμοποίηση του Κεντίρα σε βασικό σχήμα και δη σε σημαντικά παιχνίδια είναι ένα τραγικό λάθος. Όπως και η ανανέωση του συμβολαίου του με αύξηση (!!!) στις ετήσιες απολαβές του. Αυτό που περιγράφω παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Απλά κάθε φορά εμφανίζεται με άλλη μορφή. Την πρώτη φορά ήταν όταν ανέλαβε προπονητής και πέρασε τουλάχιστον ένα 6μηνο για να παίξει κάτι διαφορετικό από αυτό που έπαιζε ο προκάτοχος του, ο δικός μας,  Αντόνιο Κόντε. Όχι, μόνο τακτικά αλλά όσον αφορά και τις επιλογές παικτών.

Για να μην μακρηγορώ και για να φτάσω στο διά ταύτα, το «βάρος» και η «ελαφρότητα» θεωρώ πως είναι δύο ισότιμες και εξίσου σεβαστές εναλλακτικές, χωρίς να τους αποδίδεται συγκεκριμένο ηθικό πρόσημο. Παρόλα αυτά, ανάλογα με την επιλογή που θα κάνει κάποιος, θα μνημονεύεται ως κάτι ιδιαίτερο και αυτόφωτο ή ως κάτι πετυχημένο αλλά συνηθισμένο συνάμα. Μένει να δούμε σε ποια κατηγορία θα ανήκει στο τέλος της ημέρας ο δικός μας Μαξ.

Επιμέλεια κειμένου: Μπερναρντίνο ντι Μπέτο