Ευρώπη, τι δύσκολο πράγμα.

                                                         
«Καλή πορεία μπορούμε να κάνουμε και εμείς και η Μίλαν και η Νάπολι. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως είναι νωρίς ακόμα για μια ιταλική ομάδα να φτάσει τόσο ψηλά», δήλωνε σε ανύποπτο χρόνο ο Αντόνιο Κόντε, εκφράζοντας την απαισιοδοξία του για την ιταλική ευρωπαϊκή προοπτική. Ο αποκαρδιωτικός αποκλεισμός της Γιουβέντους από τη συνέχεια της διοργάνωσης υπογραμμίζει με τα μελανότερα χρώματα τον ισχυρισμό του. Οι ιταλικές ομάδες δε μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ψηλότερο επίπεδο, όπως παλιότερα. Παρελθόντι χρόνω. Ο προβληματισμός μου θα αναπτυχθεί συγκριτικά. Το παρελθόν έτος αντιπαραβαλλόμενο με το τρέχον. Η σύζευξή τους θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα. Κρίνω λοιπόν, απαραίτητο ένα μικρό flash back.

Η περσινή αγωνιστική περίοδος θεωρείται πετυχημένη, κατά γενική ομολογία. Κατάκτηση του Supercoppa το καλοκαίρι, δεύτερο συναπτό Scudetto, αποκλεισμός στα ημιτελικά του Coppa Italia, εξαιτίας μιας στραβοκλωτσιάς, αποκλεισμός στα προημιτελικά από την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης για την περσινή περίοδο, Μπάγερν Μονάχου.

Εστιάζοντας στο ευρωπαϊκό σκέλος, η πορεία της Γιουβέντους στη σεζόν-επάνοδό της στο Champions League ήταν άκρως θετική. Με παίκτες, που στην πλειοψηφία τους, διέθεταν ελάχιστες εμπειρίες από το κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο, η πρώτη αυτή χρονιά δε θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από πειραματική και στοίχημα, σ’ όλη τη διάρκειά της. Ένα συνεχές τεστ αντοχών, σωματικών και ψυχικών. Στους ομίλους, η Γιουβέντους δυσκολεύτηκε, δεόντως, από Τσέλσι και Σαχτάρ Ντόνετσκ. Οι παίκτες του Κόντε στάθηκαν τυχεροί, αλλά και ικανοί, προσπερνώντας τους Άγγλους στο photo-finish του ομίλου. Η κληρωτίδα στάθηκε κάτι παραπάνω από γενναιόδωρη, φέρνοντας στο δρόμο των Μπιανκονέρι τη Σέλτικ στην επόμενη φάση. Λαχείο, που δε θα μπορούσε να μείνει ανεξαργύρωτο. Στην οκτάδα, η γερμανική μηχανή της Μπάγερν Μονάχου, στάθηκε εμπόδιο ανυπέρβλητο. Φανέρωσε τις τακτικές και ποιοτικές αδυναμίες της Γιουβέντους με το σκληρότερο τρόπο, τόνισε την υστέρησή της, συγκριτικά με τα μεγαθήρια του χώρου, έριξε στο ναδίρ την αυτοπεποίθηση παικτών και οπαδών. Συνολικά, επανέφερε την ομάδα στη γη, της έδωσε ένα καλό και χρήσιμο μάθημα.

                           
                                                       

 
Οι 3 πληγές. Κοινός τόπων όλων για φέτος, ήταν μια καλύτερη πορεία. Με λίγη τύχη, ίσως, η Γιούβε σκαρφάλωνε ψηλότερα. Βασική επιδίωξη να διατηρηθούν τα περσινά κεκτημένα, με παράλληλη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας. Ο όμιλος ήταν ισορροπημένος, απόρροια της ανόδου στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας. Η ομάδα έδειξε ανήμπορη να υπερβεί το εμπόδιο της Κοπεγχάγης, στη Δανία, και της Γαλατασαράι στο Τορίνο. Επίσης, δεν κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει τον πόντο, που απέσπασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Τορίνο, δεδομένου ότι οι Τούρκοι δέχθηκαν 10 τέρματα από τους Ισπανούς στις 2 μεταξύ τους αναμετρήσεις. Τρία σημεία, που αποδείχθηκαν καταστροφικά για την πορεία των «Μπιανκονέρι» στην Ευρώπη.

Dr. Jekyll και Mr. Hyde. Η διαφορά αγωνιστικής φιλοσοφίας και νοοτροπίας, που παρουσιάζει η Γιουβέντους, από Κυριακή σε Τετάρτη και το αντίστροφο, αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας. Στις εγχώριες υποχρεώσεις της διαθέτει τον αέρα της καλύτερης ομάδας. Αντίθετα, στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια παρουσιάζει φόβο, ανασφάλεια, ηττοπάθεια και επιφυλακτικότητα. Δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εικόνα της συνύπαρξης δύο διαφορετικών ποδοσφαιρικών οργανισμών, στο «σώμα» του ενός. Όπως ακριβώς, συμβαίνει στην ομώνυμη νουβέλα του Robert Louis Stevenson.

Ομολογώ ότι μετά την εκκωφαντική σφαλιάρα από τη Μπάγερν, συντασσόμουν με τους πολέμιους του 3-5-2 και ενστερνιζόμουν τις θέσεις τους, μέχρι κεραίας. Η ολοκλήρωση της φετινής περιπέτειας στο Τσάμπιονς Λιγκ, τόσο νωρίς, καταδεικνύει το πραγματικό πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ψυχολογικό. Στην Ιταλία, η εδραίωσή της Γιουβέντους, ως πρωταθλήτριας, έχει άμεση επίδραση στην ψυχολογία των παικτών, αλλά και των αντιπάλων τους. Το να κερδίζεις σε βοηθά να χτίζεις βήμα-βήμα την αυτοπεποίθησή σου, προκαλώντας παράλληλα το σεβασμό και το δέος των αντιπάλων σου. Η ευρωπαϊκή φανέλα της Γιουβέντους έχει ξεθωριάσει, ενώ δείχνει, με την περιπέτεια της ομάδας την περασμένη 6ετία, να έχει χάσει και σε βάρος. Άκρως λυπηρή η διαπίστωση.

Ο μονόδρομος του Europa League. Διαφωνώ κάθετα με τους καταστροφολόγους και όσους ντρέπονται για τον οδυνηρό αποκλεισμό. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η ήττα είναι ευεργετικότερη της νίκης. Εάν διαθέτεις αθλητική παιδεία και μπορείς να διαχειρίζεσαι σωστά τις αποτυχίες, την αποδέχεσαι με ψηλά το κεφάλι και προχωράς. Η συμμετοχή στο δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό είναι ευκαιρία για τη Γιούβε. Μοναδική ευκαιρία να μάθει να κερδίζει και στην Ευρώπη. Κατακτώντας μια ευρωπαϊκή κούπα, είναι ένα βήμα εγγύτερα στην επιστροφή και στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Αξιωματικά, όταν κερδίζεις, ατσαλώνεσαι σαν ομάδα, αποκτάς μέταλλο, προσθέτεις βάρος στη φανέλα. Σίγουρα, Champions και Europa League δεν είναι μεγέθη συγκρίσιμα. Η ανομβρία της Γιουβέντους είναι μακρά και δε διαθέτει την πολυτέλεια να σνομπάρει το τρόπαιο. Άρα, η μέχρι τέλους πορεία στο Europa League αποτελεί αναγκαιότητα εκ των ουκ άνευ.

Οι υστερούντες. Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της Μεγάλης Κυρίας. Ενώ, ο Γιορέντε, με τα γκολ του ενάντια στη Ρεάλ «κέρδισε» χρόνο, αυτοπεποίθηση και βρήκε φόρμα, το alter ego του στην επίθεση διέγραψε τελείως αντίθετη πορεία. Μιλώ, φυσικά, για τον Τέβες. Ο Απάτσι έχει ξεκινήσει θετικά τη σεζόν, αλλά στην Ευρώπη απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Από κοντά κι ο σταθερά μέτριος έως κακός Μαρκίζιο. Ο Κλαούντιο μοιάζει υπνωτισμένος, χωρίς προσανατολισμό και καθήκοντα στο τερέν, με το αδιάκοπο και συγχρόνως ανούσιο τρέξιμό του, να μην προσφέρει το κάτι παραπάνω. Από ‘κει και πέρα, η αμυντική οργάνωση της ομάδας είναι σίγουρα point to blame. Τελεία. Ιταλική άμυνα, που να παρουσιάζει συμπτώματα αποσύνθεσης και τοποθετήσεις παιδικής χαράς, δε μπορεί να αποκαλεί εαυτόν «άμυνα».Ο βασικός υστερών όμως, δυστυχώς, ήταν η απουσία πάθους και δίψας από μέρους των παικτών. Εκεί κρίθηκε και ο χτεσινός χιονοπόλεμος, με την ενδεκάδα που παρέταξε ο Κόντε να μοιάζει φοβισμένη, την ώρα που οι παίκτες της Γαλατά έτρωγαν σίδερα.

Ο οικονομικός αντίκτυπος. Πέρσι η Γιουβέντους ξεπέρασε κατά 10 εκατομμύρια τα έσοδα της τροπαιούχου Μπάγερν. 65,3 μύρια ευρώ, έναντι 55 των Βαυαρών. Ο πρόωρος φετινός αποκλεισμός ματώνει οικονομικά τα ταμεία της ομάδας. Το ύψος της «χασούρας» αναμένεται να ανέλθει στα 30 εκατομμύρια ευρώ, κατά προσέγγιση. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο σε περίοδο οικονομικής κρίσης στη γείτονα χώρα, αλλά και προσπάθειας οικονομικής ανάκαμψης από μέρους της Γιουβέντους. Το οικονομικό χάσμα μεταξύ των δύο διοργανώσεων της Uefa είναι τεράστιο. Χαρακτηριστικά, ο νικητής του Europa League θα βάλει στα ταμεία του, συνολικά, το ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ. Στόχος, οικονομικά, είναι η κατάκτησή του, ώστε τα επιπλέον έσοδα να φέρουν τον οικονομικό απολογισμό του 2013-14 σε σημείο ισορροπίας/break even. Εάν επιτευχθεί ο εν λόγω στόχος, είναι πολύ πιθανό να μην επηρεαστεί ο μεταγραφικός σχεδιασμός του καλοκαιριού. Σε διαφορετική περίπτωση, μιλάμε για άλμα προς τα πίσω, όσο και να μας πονά.

Ο μεταγραφικός μποναμάς. Εξ’ ορισμού η μεταγραφική περίοδος του Γενάρη δεν προσφέρεται για σπουδαίες αγορές και πολυδάπανες μεταγραφές. Λίγοι παίκτες, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, είναι διαθέσιμοι. Στη Γιουβέντους, αντιλαμβανόμενοι το παραπάνω αξίωμα, προγραμμάτιζαν μία και μόνο μεταγραφή. Εκείνη του Ράτζα Ναινγκολάν από την Κάλιαρι, με τη μορφή δανεισμού μέχρι το καλοκαίρι και οψιόν αγοράς. Η τροπή, που πήραν τα πράγματα, μετέτρεψε τη συγκεκριμένη κίνηση σε «περιττή πολυτέλεια». Πέραν των αγορών και στο μέτωπο των ανανεώσεων, εκτιμώ ότι δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Δηλαδή, ο Πογκμπά θα κληθεί από τη διοίκηση να ανανεώσει, οι συζητήσεις με τον Πίρλο έχουν μετατεθεί για το Φεβρουάριο. Όβερ. Από ‘κει και πέρα, ίσως να πουληθεί κάποιος από τους επιθετικούς, που μοιάζει λιγότερο ευχαριστημένος, ώστε να περιοριστεί η «τρύπα» από τα διαφυγόντα κέρδη. Ασπάζομαι τη δήλωση του Μορένο Τοριτσέλι ότι «Από το Γενάρη η Γιουβέντους πρέπει να προγραμματίσει το μέλλον». Το διάστημα από το Γενάρη μέχρι και το καλοκαίρι του 2014, δικαίως θεωρείται ως το κρισιμότερο χρονικό διάστημα επί ηγεσίας Αντόνιο Κόντε. Είναι σημείο καμπής, που λένε.

Το σοκ και το έξτρα κίνητρο. Κάθε τέτοιος αποκλεισμός σοκάρει την ομάδα, που τον υφίσταται. Το μονοπάτι της αντίδρασης έχει δύο διακλαδώσεις. Το δρόμο της Γιουνάιτεντ και το δρόμο της Τσέλσι. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, ότι η Γιουβέντους είτε θα επιλέξει να απαξιώσει τη διοργάνωση με τη στάση της, καθώς δε συνάδει με τις επιδιώξεις του συλλόγου, είτε θα πορευτεί κανονικά, απαρέγκλιτα και θα δώσει τα πάντα για πιθανή κατάκτησή της. Ρόλο στην παραπάνω επιλογή, παίζουν οι ορέξεις διοίκησης και προπονητή.

Ο Κόντε έχει μπροστά του μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ευρωπαϊκό τίτλο. Εκτιμώ πώς δε θα την αφήσει ανεκμετάλλευτη. Με τη σημειολογία να είναι υπέρ του σε συνάρτηση με το χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και το γεγονός ότι ο τελικός του Europa League γίνεται στο σπίτι της Μεγάλης Κυρίας, θεωρώ ότι η Γιουβέντους θα χτυπήσει πάση θυσία το τρόπαιο. Το μοναδικό ερωτηματικό είναι ο τρόπος με τον οποίο ο προπονητής θα πεισμώσει τους παίκτες και θα τους δώσει κίνητρο για να καταθέσουν την ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο.

Συνοψίζοντας, όλοι και όλα συγκλίνουν και εστιάζουν στην απογοήτευση, ελέω αποκλεισμού. Ενδεδειγμένη λύση όμως, είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας μας. Καμιά ομάδα δεν απέτυχε από το Δεκέμβρη. Η διοίκηση εξέφρασε τη στήριξή της στην ομάδα, μέσω του επικεφαλής της, Αντρέα Ανιέλι. Άλλωστε, ένας νέος αγωνιστικός ορίζοντας ανοίγεται για τη Γιουβέντους. Ας μείνουμε στα θετικά της υπόθεσης κι ας θεωρήσουμε τον αποκλεισμό την αρχή για κάτι καλύτερο, υγιέστερο, δυνατότερο και λαμπρότερο. Το τέλος μιας περιπέτειας, σηματοδοτεί την έναρξη μιας άλλης. Ας συντροφεύσουμε την ομάδα σ’ αυτό το ταξίδι κι αισιοδοξώ ότι θα βρισκόμαστε στην πόλη των Ταύρων, το Μάη. 

Ένας «Νερούντα» για τη Γιούβε.

Κάποτε, ο Πάμπλο Νερούντα έγραφε: «Μείνε στο δρόμο, για σένα έφτασε η νύχτα. Ίσως την ανατολή να ιδωθούμε πάλι». Αυτή η αμφιβολία, που πλανάται στο λόγο του ποιητή, κυριαρχούσε στο αγωνιστικό παρόν της Γιουβέντους καθημερινά, επί 5 συναπτά έτη. Ένας συμπατριώτης του Χιλιανού νομπελίστα, ως από μηχανής θεός αρχαίου ελληνικού δράματος, ήρθε να άρει την αβεβαιότητα αυτή, καθαίροντας παράλληλα το βασανισμένο οπαδικό κοινό της Γιουβέντους.

Δικαιότατα, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Αρτούρο Βιντάλ είναι το πρόσωπο των ημερών στο Τορίνο. Όχι μόνο για το ανδραγάθημά-μισή πρόκριση απέναντι στους Δανούς της Κοπεγχάγης. Όχι μόνο για την προσαρμοστικότητά του σε όποια θέση του ζητηθεί. Η φιγούρα του είναι εκείνη, που κατακτά το «βασίλειο» της Γιουβέντους εν Τορίνω, με επιβλητικότητα, που θα ζήλευε ο κάθε ντόπιος οπαδός/παίκτης των μπιανκονέρι. Μοιάζει η δική του ποδοσφαιρική «Σταυροφορία» να πετυχαίνει το στόχο της, αντίθετα με εκείνη του βασιλιά Αρθούρου, του οποίου το όνομα φέρει ως προσωνύμιο. Βασιλικότερος του βασιλέως.

Από το ποδοσφαιρικό εργαστήριο της Χιλής, οι αναμνήσεις δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Από το ανεπιτυχές πέρασμα του Μαρσέλο Σάλας, στην κατάρρευση της μεταγραφής του Κριστιάνο Ρονάλντο, λόγω άρνησης του πρώτου να ενταχθεί στα «Λιοντάρια της Λισαβόνας», σύμφωνα με το Μότζι πάντα, η Γιουβέντους μέτραγε μόνο «πληγές».

Η περίπτωση του Βιντάλ είναι εκ διαμέτρου αντίθετη συγκρινόμενη με εκείνη του Σάλας. Στα 2,5 περίπου χρόνια που αγωνίζεται στο Juventus Stadium, έχει προσφέρει ουκ ολίγα στη Γιουβέντους και στην προσπάθεια αναγέννησης, που λαμβάνει χώρα στο Τορίνο. Καλό θα ήταν βέβαια, να δούμε κατηγοριοποιημένα όλα εκείνα τα στοιχεία, που τον καθιστούν τόσο καίριο για το οικοδόμημα της Μεγάλης Κυρίας.


Εντός των τεσσάρων γραμμών. Χαφ-σκύλος. Δύο λέξεις, που χαρακτηρίζουν το αγωνιστικό του στυλ. Ίσως, είναι ο πληρέστερος μέσος στον κόσμο. Σίγουρα, όχι ο καλύτερος. Είναι τέτοια η πληθώρα αγωνιστικών ρόλων στο χώρο του κέντρου, που η σύγκριση καθίσταται αδύνατη. Το μοναδικό ασφαλές συμπέρασμα, που εξάγεται με άκρα αντικειμενικότητα είναι πώς αποτελεί, αναντίρρητα, την επιτομή του σύγχρονου box to box μέσου. Δίχως υπερβολή, μοιάζει να μην υπάρχει άλλος παίκτης στο ψηλότερο επίπεδο, του οποίου οι αγωνιστικές πτυχές του δεν υστερούν έναντι των καλύτερων της κάθε κατηγορίας. Το ταλέντο του πολύπλευρο. Παίκτη με «εξαγωνικό» ταλέντο, θα τον χαρακτήριζα. Εξαιρετικός στα αμυντικά του καθήκοντα, με ικανότητα να κάνει καίρια και, υπεράνω όλων, καθαρά τάκλιν. Άνετος στο κατέβασμα της μπάλας, με αξιοθαύμαστη τεχνική για το ρόλο του κόφτη στο κέντρο. Ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του, που ενδεχομένως θα ζήλευε κι ο συμπαίκτης του Πίρλο. Απίστευτα πνευμόνια. Και τέλος, επιθετικές αρετές, που σπάνια παρουσιάζει αμυντικός μέσος. Όλα αυτά σ’ ένα χαφ, το οποίο αποκτήθηκε από τη Μπάγερ Λεβερκούζεν έναντι 12,5 εκατομμυρίων ευρώ μαζί με τα μπόνους. Πραγματική ληστεία.


Το σημείο τομής. Ήρθαν μαζί, ενδεχομένως να χωρίσουν μετά από 3 χρόνια αγαστής συνεργασίας. Το δίδυμο Πίρλο-Βιντάλ (μεταγραφές του 2011) είναι εκείνο, που οδηγεί εκ του ασφαλούς τη Γιουβέντους στην ανάκτηση του status της. Το μέλλον του Αντρέα στο Τορίνο, δυστυχώς, είναι κάθε άλλο παρά βέβαιο. Από κοινού με το γενικό διευθυντή του συλλόγου, Μαρότα, αποφάσισαν να μετατεθούν οι συζητήσεις της ανανέωσης του συμβολαίου του για το Φλεβάρη του 2014. Πιθανή αποχώρησή του θα σημάνει την αλλαγή της φυσιογνωμίας της ομάδας, αλλά κατά βάση της μεσαίας της γραμμής. Σ’ ένα κέντρο χωρίς Πίρλο, ο «Βασιλιάς Αρθούρος» θα μοιάζει ο απόλυτος ηγέτης. Οι ευθύνες του θα αυξηθούν, οργανωτικά, ενώ θα είναι εκείνος που κατά κύριο λόγο θα κατευθύνει το τέμπο του αγωνιστικού ρυθμού της ομάδας. Καλείται να επιβεβαιώσει σε μεγαλύτερο βαθμό τον ηγετικό χαρακτήρα, που πολλοί του αποδίδουν και αναμφισβήτητα έχει δείξει ότι κατέχει. Μένει να φανεί εάν η επιρροή του σ’ ένα κέντρο περισσότερο δυναμικό και γρήγορο θα είναι τόσο μεγάλη, όσο τη στιγμή που μιλάμε. Κακά τα ψέματα τρέχει για δύο, όντας ο «σωματοφύλακας» του 34χρονου, πλέον, Πίρλο. Μεγάλο αγωνιστικό παράσημο για τον ίδιο.

Το σίριαλ. Προφανώς, πρόκειται για την ανανέωση του συμβολαίου του. Από το Σεπτέμβρη οι συζητήσεις είναι διαρκείς, με την εβδομάδα που διανύουμε να είναι, ευτυχώς, εκείνη που κλείνει θετικά το όλο ζήτημα. Η σημασία της ανανέωσης κι η επιτυχία της διοίκησης διττή. Αφενός, διατηρεί στο δυναμικό της ομάδας έναν παίκτη υπερπολύτιμο, βασικό γρανάζι, αλλά και «μοναδικό» στο ρόλο του. Εξασφαλίζει την αγωνιστική συνέχεια και συνέπεια της ομάδας, με άλλα λόγια. Αφετέρου, η επιτυχής ανανέωση είναι η επιβεβαίωση της ολοκληρωτικής επιστροφής στη ελίτ του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δε θα τη θεωρούσα «επίδειξη δύναμης», αλλά κατά βάση «επιβεβαίωση δυνατοτήτων, μελλοντικής ευημερίας, προσέλκυση παικτών κλάσης». Ηχηρό μήνυμα όχι μόνο προς την εγχώρια μπουρζουαζία, αλλά κυρίως στην ευρωπαϊκή αγορά. Κρατά το μεγαλύτερο, τη στιγμή που μιλάμε, κόσμημα στο στέμμα της, απευθύνοντας «ανοικτή πρόσκληση» και σε άλλους τεράστιους παίκτες. Το μέγεθος της Γιουβέντους επανέρχεται στο διαμέτρημά του, προ 2006 με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι μνηστήρες. Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν Μονάχου είναι οι, κατ’ εξακολούθηση ερωτευμένοι, μνηστήρες με το χιλιανό «μηχανάκι». Τον τελευταίο χρονικό διάστημα ενδιαφέρον εκδηλώνουν Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπαρσελόνα. Κοινό στοιχείο; Ο Βιντάλ θα χώραγε στο κέντρο και των τεσσάρων. Με την ανανέωση του συμβολαίου του, αλλά και τις δηλώσεις, που την ακολούθησαν,  θεωρώ απίθανο ο παίκτης να πιέσει για μεταγραφή. Οι πιθανότητες απόκτησής του, λοιπόν, περιορίζονται δραματικά ή, ακόμη πιο γλαφυρά, εκμηδενίζονται. Η Γιουβέντους διαθέτει έναν παίκτη, που κάποιες από τις σπουδαιότερες ευρωπαϊκές ομάδες, θα ήθελαν να έχουν στη «δούλεψή» τους. Υπάρχει συμβολικότερος τρόπος για να δείξουν εκεί στη διοίκηση ότι η Γιουβέντους επέστρεψε στο προσκήνιο; Αμφιβάλλω.

Εκτός γηπέδου. Η εμφάνισή του προσιδιάζει σε αυτό, που στην Ελλάδα λέμε «Κάγκουρας του κερατά». Περιέργως, τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων δεν έχει δώσει δικαιώματα και τροφή για συζήτηση. Οικογενειάρχης, πατέρας και κατά βάση σπιτόγατος. Υπόδειγμα επαγγελματία. Παρότι, Χιλιανός – η αποστροφή των Χιλιανών ιθαγενών για το δυτικό πολιτισμό των λευκών είναι αξιοπρόσεκτη ακόμη και σήμερα – το ταπεραμέντο κι η ιδιοσυγκρασία του είναι άκρως μεσογειακά. Μ’ αυτό το «όπλο» κέρδισε πάραυτα την κερκίδα των οργανωμένων, σε σημείο να θεωρείται, όχι άδικα, από τα αγαπημένα παιδιά της Curva. Κι εκείνος από τη μεριά του όμως, δείχνει να έχει δεθεί με το σύλλογο, τον κόσμο, τη φανέλα. Τα τατουάζ του με τα 3 αστέρια, τους αριθμούς «30» και «31» μαρτυρούν τον ισχυρό δεσμό, που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα σε όλες τις πλευρές.

Συνοψίζοντας, οφείλω να παραδεχτώ πώς οι επιδόσεις του Χιλιανού παικταρά με έχουν αφήσει άφωνο. Η πολυπλοκότητα του ρόλου, που του έχει ανατεθεί, αλλά κι ο μεστός τρόπος, με τον οποίο ανταπεξέρχεται στα καθήκοντά του, τον κάνουν αναντικατάστατο για τη Γιουβέντους του Αντόνιο Κόντε. Με τα χαρακτηριστικά του να κυμαίνονται μεταξύ Έντγκαρ Ντάβιντς και Πατρίκ Βιειρά, ήταν αναπόφευκτο να κάνει το «μπαμ». Τολμώ να πω ότι ο Βιντάλ θα ήταν βασικό γρανάζι της Γιουβέντους του Φάμπιο Καπέλο. Το μέταλλο πρωταθλητή κι η μαχητικότητά του, με κάνουν να πιστεύω ότι εύκολα μπορεί να γίνει ο Capitano Futuro της ομάδας, πάνω ακόμη κι από το Μαρκίζιο. Αν δεν είναι, λοιπόν,  ο Αρτούρο Βιντάλ ο ποδοσφαιρικός «Πάμπλο Νερούντα» της Χιλής, εν έτει 2013, τότε ποιος είναι;